wereldkampioen

Sao Paulo. Er zijn verrassend weinig kenners die rekening houden met de kansen van Michael Schumacher. Tegen beter weten in houdt iedereen vast aan de regels van het spel en ongeschreven wetten van Fair Play. Alle deskundigen die ik vandaag in het paddock heb gesproken geloven nog in sportiviteit.
Ik niet.
Deze zomer was ik bij de Tour de France en sindsdien weet ik zeker dat er vaker wordt gesjoemeld dan ons lief is. En uitgerekend Michael Schumacher heeft op dat gebied een reputatie.
Het lijkt mij sterk dat de zevenvoudig wereldkampioen de afgelopen week geen list heeft verzonnen om aanstaande zondag zijn grootste wens in vervulling te laten gaan. Hij pakt kost wat kost op de dag van zijn afscheid de titel. Waarschijnlijk met een scenario dat wij -gewone mensen- niet kunnen bedenken.
Die optimistische overtuiging, dat het toch nog zal lukken, heeft er toe geleid dat mijn enige vriend in het Ferrarikamp mij heeft uitgenodigd voor het kampioensfeest op zondagavond. Als ik gelijk heb, dan mag ik mee naar het feestje van der Michael.
Uiteraard heb ik tegen mijn vriend niet gezegd dat het niet helemaal eerlijk zal gaan. Dat doet er ook niet toe, want wat mij betreft is vals spelen toegestaan. Het moet alleen niet te opzichtig gebeuren.
Of Lance Armstrong doping heeft gebruikt of niet, het doet niet ter zake, zolang wij de details niet kennen. Een ander voorbeeld is vreemdgaan. Mijn aantrekkelijke vriendin kan er een melkboer, neger of buurman op na houden, als ik het maar niet hoef te weten.
Dus laat zondag gebeuren wat gebeuren moet, mits de liefhebbers kunnen geloven in toeval, mazzel en de klasse van het fenomeen Michael Schumacher. Als de list waterdicht is, vind ik alles prima. Dan klim ik zondagavond op de tafels en dans met mijn Ferrarivriend op de klanken van: 'Brasil, lala lala lala la laaaaaa la laaaaaaaaaa la la…'