ik, mazzelpik

KL 785 Amsterdam – Curaçao. Of ik een paar dagen naar de Antillen wilde, vroeg de briljante planner een tijdje geleden. Het zou gaan om het Staatsbezoek van Hare Majesteit en dat ze aan mij gedacht hadden stemde me vrolijk. Ik kom anders nooit ergens.
Kortom: Is de Paus katholiek?
Natuurlijk was ik in voor een snoepreisje naar Curaçao, maar ik realiseerde me net op tijd dat je in dit soort gevallen ook niet té gretig moet zijn. Voor je het weet wensen ze je een prettige vakantie.
Dat ik om bedenktijd had gevraagd vond ik zelf, direct nadat ik de verbinding had verbroken, toch ook weer een beetje overdreven. Zoiets overleggen met je partner is ridicuul. Aan de andere kant van de lijn moesten ze wel denken dat ik behoorlijk onder de plak zit.
Ik keek op mijn horloge en besloot drie minuten te wachten. Als ze in de tussentijd maar niemand anders zouden polsen.
Met Hare Majesteit de Koningin op reis, wie wil dat niet? Naar Curaçao is geen straf.
Hoewel? Inmiddels weet ik beter.

We zijn gestuurd door NOS Actueel, maar wat we filmen wordt door RNW (Radio Nederland Wereldomroep) uitgezonden. Zij maken ook televisie (BVN) en hebben een handige deal gesloten met de NOS. De uitzending van het Staatsbezoek die de NOS maakt wordt verlengd en opgeleukt voor Nederlanders in het buitenland. Die bonustracks voor BVN draaien wij deze dagen.
Weer ruim tien uur in een vliegtuig en me laten verwennen door A. van de Steeg, stewardess bij de KLM. Verplicht genieten van een vrolijk boekje, een beetje dutten, geen telefoon en geen gezeur.
In de Cariben is het zes uur vroeger. Wat zou het mooi zijn als we alleen terug in de tijd zouden vliegen. Uiteindelijk win je hele dagen als je maar snel genoeg naar het westen blijft reizen. Helaas raken wij de uurtjes die we vandaag winnen zaterdag alweer kwijt. Dan is vliegen toch zonde van de tijd.
Ik dacht even dat het niet treuriger kon, tot ik zojuist ontdekte dat de meneer voor me Lingowoorden uit zijn hoofd leert. Hij zat zich net nog elektrisch te scheren, maar heeft nu een boekje met uitsluitend vijfletterwoorden op schoot. Het zit mij niet mee, maar hem helemaal niet. Zijn vrouw is druk met het oplossen van de Sudoku die op de kartonnen lunchbox stond. Ik kijk naar die twee en krijg opeens vreselijk veel zin in een ander Japans ikverveelme-spel, Harakiri.

Lang nadat ik mijn jawoord had gegeven (voor dit project), ontdekte ik dat we het hoedje nieteens zullen ontmoeten. Als wij straks op Curaçao en Bonaire zijn is Trix alweer gevlogen. We hebben daar een paar dagen en een strak schema.
Voor de eerste dag zijn er wel drie afspraken gemaakt. We draaien interviews op fotogenieke locaties. Plus een paar statements met Maartje, de lieve Koningin van de Nederlandse televisie. Als ik er toe in staat ben moeten we ook nog een paar zogenaamde beautyshots van het eiland maken.
Dat alles met een enorme jetlag, bij temperaturen boven 35 graden en vóór het om zes uur 's avonds donker wordt.
Pfoeh.
De volgende dag zijn we waarschijnlijk vrij, maar wat moet je in vredesnaam (met twee collega's) op een eiland als Curaçao? Straks moeten we nog zwemmen, zonnen, snorkelen of duiken… En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me wat ik vergeten ben. Ik heb mijn duikbril niet in mijn tas gepropt.
Ook dat nog!
Op vrijdag en zaterdag zullen we een portret op Bonaire draaien. Aansluitend vliegen we zaterdagavond alweer terug naar Nederland. Zondagmorgen zijn we in alle vroegte thuis.
Het valt allemaal niet mee. Nog even en het gaat op werk lijken.

Soms denk ik: 'Had ik maar een kantoorbaan en zat ik maar onder de Tl-buizen in het regenachtige Amsterdam-Zuidoost...'

Grapje!