Willemstad, Curaçao. Een paar jaar geleden heb ik op Curaçao een duikbrevet gehaald. Mijn vriend Peter van der Linden, die er bij was, kan daar mooie verhalen over vertellen. Ik was namelijk niet bepaald handig met een duikuitrusting en dan druk ik me eufemistisch uit. Vooral met flippers heb ik altijd ruzie. In een zwart duikpak lijk ik meer op Free Willy dan op Jacques-Yves Cousteau.
Later kreeg ik in Zuid Afrika zware oorontsteking en vanaf dat moment heb ik moeite met klaren. Daarna heb ik nooit meer gedoken. Als vandaag een echte vrije dag was geweest, dan had ik het weer eens geprobeerd, maar met alleen een paar uurtjes in de ochtend leek het mij zinvoller om even te snorkelen.
Het regende, waardoor het water troebel was. Er zaten lang niet zoveel mooie vissen als een paar jaar geleden. Wel zag ik sardientjes, maar die zaten al in een blikje. Voor de kust zwom een school plastik bekertjes. Op de bodem meer bierflesjes dan koraal en er zwommen kleurrijker colablikjes dan vissen. Het Wereld Natuurfonds in mij werd wakker. Ik kreeg zin om op te ruimen, maar er was geen beginnen aan.
Na een half uurtje dobberen met mijn gezicht onder water vertelde het meisje van de duikbrilverhuur dat ik in de verkeerde baai had gezwommen. Ik moest aan de andere kant van de rotsen kijken.
De onderwaterwereld in de Cariben is fascinerend. Rustgevend, hoewel ik nooit helemaal ontspannen ben onder water. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het vreemd vind om lucht te happen door zo'n pijpje en word er behoorlijk kortademig van. Regelmatig krijg ik een slok zoutwater binnen.
Meestal als een enge vis die onverwacht dichtbij komt of van een onbekende dier- of plantensoort. Ook reageer ik overdreven op momenten waarop ik iets voel aan mijn been, wat meestal mijn eigen flipper of het koordje van mijn zwembroek is. Piet paniek onder water.
Opeens zag ik zwart, vlak voor de duikbril. Ik schrok me kapot tot ik me realiseerde dat het een eindje van de rubber band was die de bril strak tegen mijn hoofd hield.
Een paar jaar geleden heb ik tijdens zo'n stom schrikmoment op een zee-egel gestaan en dat was een pijnlijke ervaring. Daar heb ik een klein trauma aan overgehouden. Ik ben bang om dingen aan te raken.
Zou de boze vissoort die Steve Irwin in het hart heeft geraakt hier ook zwemmen? Of de broertjes en zusjes van Jaws?
Mijn maatje Albert kwam ook even kijken. Hij had nog nooit gesnorkeld. De stoere ik vond het vermakelijk om te zien hoe hij het probeerde en prettig om te ontdekken dat hij ook zijn schrikmomentjes had.
We hebben ons kostelijk vermaakt in het ondiepe water achter het Marriott. Alleen jammer dat de zon niet scheen.
Vlak voor ik het water uit moest, om de vlucht naar Bonaire te halen, zag ik een klein oranje visje. Geen goudvis, maar iets bijzonders met drie witte banen op zijn lijfje en één ongelukkig vinnetje dat een beetje leek op een oortje van Nikki Lauda.
Later kreeg ik in Zuid Afrika zware oorontsteking en vanaf dat moment heb ik moeite met klaren. Daarna heb ik nooit meer gedoken. Als vandaag een echte vrije dag was geweest, dan had ik het weer eens geprobeerd, maar met alleen een paar uurtjes in de ochtend leek het mij zinvoller om even te snorkelen.
Het regende, waardoor het water troebel was. Er zaten lang niet zoveel mooie vissen als een paar jaar geleden. Wel zag ik sardientjes, maar die zaten al in een blikje. Voor de kust zwom een school plastik bekertjes. Op de bodem meer bierflesjes dan koraal en er zwommen kleurrijker colablikjes dan vissen. Het Wereld Natuurfonds in mij werd wakker. Ik kreeg zin om op te ruimen, maar er was geen beginnen aan.
Na een half uurtje dobberen met mijn gezicht onder water vertelde het meisje van de duikbrilverhuur dat ik in de verkeerde baai had gezwommen. Ik moest aan de andere kant van de rotsen kijken.
De onderwaterwereld in de Cariben is fascinerend. Rustgevend, hoewel ik nooit helemaal ontspannen ben onder water. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het vreemd vind om lucht te happen door zo'n pijpje en word er behoorlijk kortademig van. Regelmatig krijg ik een slok zoutwater binnen.
Meestal als een enge vis die onverwacht dichtbij komt of van een onbekende dier- of plantensoort. Ook reageer ik overdreven op momenten waarop ik iets voel aan mijn been, wat meestal mijn eigen flipper of het koordje van mijn zwembroek is. Piet paniek onder water.
Opeens zag ik zwart, vlak voor de duikbril. Ik schrok me kapot tot ik me realiseerde dat het een eindje van de rubber band was die de bril strak tegen mijn hoofd hield.
Een paar jaar geleden heb ik tijdens zo'n stom schrikmoment op een zee-egel gestaan en dat was een pijnlijke ervaring. Daar heb ik een klein trauma aan overgehouden. Ik ben bang om dingen aan te raken.
Zou de boze vissoort die Steve Irwin in het hart heeft geraakt hier ook zwemmen? Of de broertjes en zusjes van Jaws?
Mijn maatje Albert kwam ook even kijken. Hij had nog nooit gesnorkeld. De stoere ik vond het vermakelijk om te zien hoe hij het probeerde en prettig om te ontdekken dat hij ook zijn schrikmomentjes had.
We hebben ons kostelijk vermaakt in het ondiepe water achter het Marriott. Alleen jammer dat de zon niet scheen.
Vlak voor ik het water uit moest, om de vlucht naar Bonaire te halen, zag ik een klein oranje visje. Geen goudvis, maar iets bijzonders met drie witte banen op zijn lijfje en één ongelukkig vinnetje dat een beetje leek op een oortje van Nikki Lauda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.