Kralendijk, Bonaire. Reizigers zijn te verdelen in twee groepen; in ontdekkingsreizigers en Japanners. Wat ik met de Japanners bedoel kan je wel raden. Dat zijn toeristen die pas zien waar ze zijn geweest als ze thuis naar de foto's of parkinsonvideo's kijken.
Ontdekkingsreizigers willen niet alleen zien waar ze zijn, zij moeten een plek ook proeven, ruiken, horen en voelen.
Mijn vriendin is zo'n ontdekkingsreiziger die tijd nodig heeft. Ze gaat liever niet op vakantie dan dat ze als een idioot door een stad of land moet rennen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan. Als zij reist, dan wil ze ook in alle rust op een bankje kunnen observeren, de lokale bevolking ontmoeten of tijd hebben om juist de niet toeristische delen van een gebied te verkennen. Waarnemen met een hoofdletter.
Ik ben meer de Japanse bermtoerist en nog eentje van de ongedurige soort ook. Gewapend met camera's vlieg ik van hoogtepunt naar hoogtepunt. Zo heb ik in mijn leventje heel veel gezien, alles vastgelegd, maar ken ik weinig achtergronden. Ik kan nooit onthouden hoe een plek heet en regelmatig moet ik thuis opzoeken waar ik ben geweest.
Dat komt door de vluchtigheid van mijn werk. Met de nadruk op vlug. Door de snelheid waarmee dat werk in het buitenland gedaan moet worden, ben ik gewend genoegen te nemen met de quicktour. Mijn lief noemt het een aangeboren, ziekelijke vorm van ongeduldigheid.
Vandaag kwam deze reisstijl echter goed van pas. We hadden amper tijd om met onze ogen te knipperen. Als ervaren cruiseschippassagiers deden we Bonaire in één dag en we hebben alles gezien wat dit ongerepte eiland in de Cariben te bieden heeft.
Leguanen in de tuin van een hotel, het korte golf zenderpark van de Wereldomroep, de winkelstraat van Kralendijk en het dorpje Rincon. Het Gotomeer, Lac Bay, het uitzicht van Seru Largu, de zoutvlaktes en een romantische zonsondergang bij de typische Bonairiaanse slavenhuisjes. Flamingo's op één been in ondiep azuurblauw water en een pelikaan door de rode avondlucht, op weg naar huis aan het eind van een lange dag.
Om alles te vast te leggen wat we nodig hadden, hebben we behoorlijk moeten doorpezen, maar mij hoor je niet klagen. Ik kom graag een keer terug naar Bonaire, om te relaxen, te genieten van het tropische klimaat, de natuur en om een beetje de snorkelen of te duiken. Verder heb ik het hier wel gezien.
Bovendien hebben we de foto's nog!
Ontdekkingsreizigers willen niet alleen zien waar ze zijn, zij moeten een plek ook proeven, ruiken, horen en voelen.
Mijn vriendin is zo'n ontdekkingsreiziger die tijd nodig heeft. Ze gaat liever niet op vakantie dan dat ze als een idioot door een stad of land moet rennen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan. Als zij reist, dan wil ze ook in alle rust op een bankje kunnen observeren, de lokale bevolking ontmoeten of tijd hebben om juist de niet toeristische delen van een gebied te verkennen. Waarnemen met een hoofdletter.
Ik ben meer de Japanse bermtoerist en nog eentje van de ongedurige soort ook. Gewapend met camera's vlieg ik van hoogtepunt naar hoogtepunt. Zo heb ik in mijn leventje heel veel gezien, alles vastgelegd, maar ken ik weinig achtergronden. Ik kan nooit onthouden hoe een plek heet en regelmatig moet ik thuis opzoeken waar ik ben geweest.
Dat komt door de vluchtigheid van mijn werk. Met de nadruk op vlug. Door de snelheid waarmee dat werk in het buitenland gedaan moet worden, ben ik gewend genoegen te nemen met de quicktour. Mijn lief noemt het een aangeboren, ziekelijke vorm van ongeduldigheid.
Vandaag kwam deze reisstijl echter goed van pas. We hadden amper tijd om met onze ogen te knipperen. Als ervaren cruiseschippassagiers deden we Bonaire in één dag en we hebben alles gezien wat dit ongerepte eiland in de Cariben te bieden heeft.
Leguanen in de tuin van een hotel, het korte golf zenderpark van de Wereldomroep, de winkelstraat van Kralendijk en het dorpje Rincon. Het Gotomeer, Lac Bay, het uitzicht van Seru Largu, de zoutvlaktes en een romantische zonsondergang bij de typische Bonairiaanse slavenhuisjes. Flamingo's op één been in ondiep azuurblauw water en een pelikaan door de rode avondlucht, op weg naar huis aan het eind van een lange dag.
Om alles te vast te leggen wat we nodig hadden, hebben we behoorlijk moeten doorpezen, maar mij hoor je niet klagen. Ik kom graag een keer terug naar Bonaire, om te relaxen, te genieten van het tropische klimaat, de natuur en om een beetje de snorkelen of te duiken. Verder heb ik het hier wel gezien.
Bovendien hebben we de foto's nog!
foto: Rene Roodheuvel
mag ik mee de volgende keer?marein
BeantwoordenVerwijderen