kraamvisite

Utrecht. Tsja, volgens mij is het een virus. Kinderkoorts heest in mijn omgeving. Op mijn werk zijn het afgelopen jaar een stuk of zeven collega's papa geworden en in het vriendinnenclubje van mijn vriendin zijn drie van de vijf zwanger. Ik vergis me. Twee nog maar, want eentje is deze week bevallen van een prachtige dochter.
Op kraamvisite zie je als aanstaande vader wat je voorland is. Een wolk van een baby, maar alles zo klein en fragiel. Zo kwetsbaar en onschuldig. Alle clichés bij elkaar. Een machtig hoopje zorgen hebben die ouders gekregen. Drinkt ze voldoende, klopt de temperatuur, piest ze wel genoeg en stinkt de poep zoals het hoort?
Ik ben wel vaker bij een pasgeboren kindje op bezoek geweest, maar opeens kijk ik toch met heel andere ogen. Bijvoorbeeld naar die arme moeder. Zij was beter af geweest als Andre Rieu met een wals over haar heen was gereden. 'Bevallen' is echt niet het goede woord. Ik zou eerder zeggen exploderen. Verwoesten, scheuren of breken. Zo lang het maar een vernietigend werkwoord is.
'Ze is geëxplodeerd van een meisje.'
De schepper heeft absoluut een kapitale blunder gemaakt toen hij 'de bevalling' ontwikkelde. Net nu het kindje de moeder keihard nodig heeft, is zij zo gesloopt dat ze niet veel meer kan dan toekijken en commando's geven aan de kersverse vader.
Die heeft het ook niet gemakkelijk. Negen maanden is vader er niet aan te pas gekomen en nu moet hij zich plotseling de poten onder het lijf uit rennen. Aangifte doen, badje vullen, beschuitje smeren, bezoek ontvangen, kaartjes posten, luiertje verschonen, nog een luiertje en nog een… Plus 10.000 andere zaken die er voor zorgen dat papa de eerste dagen geen kans krijgt om kennis te maken met zijn kind.
Gelukkig hebben we de kraamhulp nog. Een vreemde die het huishouden tijdelijk overneemt. Al dan niet gesteund door de oma's. Misschien is dat de reden waarom veel trotse moeders doen alsof ze het zwaar hebben. Kunnen ze lekker in bed blijven en hoeven ze niet te zien welke guerrilla er in huis plaats vindt. Ik heb nog nooit een kraamhulp gezien waarvan ik dacht dat ze ook aardig voor de papa zou kunnen zijn.
Kortom; ik heb gezien dat mijn vrienden dolgelukkig zijn met een kerngezonde dochter, maar of ze nu al de kans krijgen om echt te genieten betwijfel ik. Waarschijnlijk over een paar dagen wel. Ik was gewoon te vroeg met mijn paarse babyjurkje.

Ondanks alle gedoe heb ik d'r zin an…

Denk ik.
Ik verheug me op het moment waarop ik ons eigen kindje in mijn armen kan nemen en lekker de hele dagen mag tutten. Wie weet komt er bij ons geen kraamhulp, maar een toverfee. Is de bevallig geen hele bevalling en het kindje niet zomaar een wonder, maar een wereldwonder.
Lang leve de romantische denkbeelden!