buiten spelen

De Meern. Sneeuwde het maar…
Vlak achter ons huis begint de zogenaamde Romeinenzoom. Een groenstrook, waar archeologen een paar jaar geleden een origineel Romeins schip hebben opgegraven. Het park moet nog worden aangeplant. Wel is er inmiddels een wandelpad. De wilgen zijn geknot en sinds kort is er een ideale sleeheuvel.
Vanmiddag speelden daar een stuk of vijf kids. Zonder jas.
'Meneer, waarom maakt u foto's?'
'Omdat ik fotograferen leuk vind.' Riep ik terug.
Ik was even een ommetje aan het maken. Meer om met de nieuwe camera te spelen dan voor een frisse neus. Het was lekker om even buiten te zijn.
Die kinderen waren een ideaal onderwerp. Als ze mij nu maar niet zagen als een vieze man of zo.
'Staan wij nu ook op de foto?' Vroeg een van de mannetjes. Hij had een stok in zijn hand.
'Jazeker!' Antwoordde ik. Veel zin in discussie had ik niet, dus ik wilde al doorlopen.
'Ik wil niet op de foto!' Riep het enige meisje. Ze draaide zich van mij af. De anderen op de heuvel vonden dat stom.
'Wat maakt dat nou uit?' Zei de jongen met stok. 'Jou vader maakt toch ook vaak foto's.'
Daarop reageerde de jongedame gevat: 'Precies! Daarom.'
Ik was uitgespeeld, zwaaide en liep verder. Ondertussen overpeinzend of mijn kind ook een hekel zal krijgen aan de vele fotomomentjes.