Barcelona. De piloot legt keurig uit dat iedereen het toestel moet verlaten. In het Spaans. Wij zijn de enige twee passagiers aan boord die niet in de gaten hebben dat er technische problemen zijn. We zaten net lekker. De overige elf reizigers staan op, pakken hun handbagage en lopen richting uitgang. Er zit niets anders op dan volgen.
We zijn in Barcelona, op weg naar Valencia. Of we onze bestemming deze avond nog zullen bereiken is opeens de vraag.
In de vertrekhal horen we, na een minuut of tien, dat er een andere kist voor ons klaar staat. Het lijkt mee te vallen. Voor we aan boord stappen zie ik dat de bagage wordt ingeladen. Toch gaan de deuren niet dicht als iedereen al lang, maar niet breed, zit.
De stewardessen, die zijn meegekomen uit het defecte vliegtuig, drentelen onrustig bij de ingang. Stoere Spanjaarden in fluoricerend gele hesjes staan op het platform en in de cockpit is het een komen en gaan van mannetjes. Het lijkt er op dat er ook iets mis is met dit toestel.
Weer spreekt de piloot ons toe. Dit keer in onverstaanbaar Engels. We moeten onze spullen pakken en voor de tweede keer deze avond terug naar de vertrekhal. Inmiddels beginnen de dertien reizigers te mopperen. Is dit toeval of willen ze gewoon niet vliegen met zo weinig passagiers?
Langzaam wordt het wachten vervelend. Het grondpersoneel kan ons niet veel vertellen. Ze proberen een ander vliegtuig te regelen. Zeggen ze. Ik geloof niet dat wij vandaag nog in Valencia zullen komen en hou rekening met een nacht op het vliegveld van Barcelona. Al dan niet in een hotel.
Na een kwartier komt er duidelijkheid. Er is een derde toestel. We gaan opnieuw in de bus. Die brengt ons naar een plek waar we eerder waren. Ik weet zeker dat we terug zijn bij het eerste vliegtuig. De stewardess beweert bij hoog en laag dat dit een andere kist is. Het zal mij ook worst wezen, als we maar gaan.
Uiteindelijk vertrekken we ruim een uur te laat. Nu is het de vraag of de bagage meegekomen is. Een biertje in de hotelbar zal er niet meer in zitten. Het wordt een korte nacht, maar morgenvroeg word ik wakker in Valencia.
We zijn in Barcelona, op weg naar Valencia. Of we onze bestemming deze avond nog zullen bereiken is opeens de vraag.
In de vertrekhal horen we, na een minuut of tien, dat er een andere kist voor ons klaar staat. Het lijkt mee te vallen. Voor we aan boord stappen zie ik dat de bagage wordt ingeladen. Toch gaan de deuren niet dicht als iedereen al lang, maar niet breed, zit.
De stewardessen, die zijn meegekomen uit het defecte vliegtuig, drentelen onrustig bij de ingang. Stoere Spanjaarden in fluoricerend gele hesjes staan op het platform en in de cockpit is het een komen en gaan van mannetjes. Het lijkt er op dat er ook iets mis is met dit toestel.
Weer spreekt de piloot ons toe. Dit keer in onverstaanbaar Engels. We moeten onze spullen pakken en voor de tweede keer deze avond terug naar de vertrekhal. Inmiddels beginnen de dertien reizigers te mopperen. Is dit toeval of willen ze gewoon niet vliegen met zo weinig passagiers?
Langzaam wordt het wachten vervelend. Het grondpersoneel kan ons niet veel vertellen. Ze proberen een ander vliegtuig te regelen. Zeggen ze. Ik geloof niet dat wij vandaag nog in Valencia zullen komen en hou rekening met een nacht op het vliegveld van Barcelona. Al dan niet in een hotel.
Na een kwartier komt er duidelijkheid. Er is een derde toestel. We gaan opnieuw in de bus. Die brengt ons naar een plek waar we eerder waren. Ik weet zeker dat we terug zijn bij het eerste vliegtuig. De stewardess beweert bij hoog en laag dat dit een andere kist is. Het zal mij ook worst wezen, als we maar gaan.
Uiteindelijk vertrekken we ruim een uur te laat. Nu is het de vraag of de bagage meegekomen is. Een biertje in de hotelbar zal er niet meer in zitten. Het wordt een korte nacht, maar morgenvroeg word ik wakker in Valencia.
3 times lucky ;-)
BeantwoordenVerwijderengroetjes Vivianne