bagger

Heerlen. Bij DutchView werken een aantal veldritspecialisten, maar vandaag mocht ik de laarsjes aantrekken. Voor een samenvatting in Studio Sport waren twee cameramensen en een motorrijder afgereisd naar Heerlen. Ook een commentator en een beeldredacteur waren naar Zuid Limburg gereden.

We waren op tijd. Volgens motorrijder Dirk onder het motto: 'Zolang je haast maakt als je tijd hebt, is er tijd als je haast hebt.'

Na de gebruikelijke warme hap in de kantine van Sportpark Kaldeborn, liepen we een rondje over het parkoers. Ik was een paar jaar geleden ook al eens bij dit evenement, maar het kan geen kwaad om de beste plekken in het veld nog even te verkennen voor het geweld los barst.
Nadat we alles grondig doorgesproken hadden, werd de motor geprepareerd en begon het grote aankleden. Regenbroek, motorjas, helm, lensdoekjes en een regenhoes voor de camera.
Collega Klaas deed de start. Ik stond een paar honderd meter verderop, waar de renners vanaf de verharde weg de modder in reden. Direct na die doorkomst zou ik achterop de motor springen voor mijn eerste rijder van de dag. Die mislukte faliekant.
Niet vreemd, want het is meer dan een jaar geleden sinds ik voor het laatst vanaf de motor gedraaid heb. Het is een specialisme waarvoor je vlieguren moet maken. Veldrijden is dan ook nog eens extra lastig, omdat de ondergrond vaak hobbelig is en de stukken die je kan rijden zijn kort.
Tijd om onzeker te worden was er niet.
Van de motor af en naar een helling hollen. Daar waren de renners een paar seconden na mij. Twee keer zwiepen met die camera en door. Terug klauteren naar de motor en op een volgend punt een nieuw rijshot maken. Ook dat ging niet helemaal zoals ik het wilde. Gelukkig stond Klaas verderop mooie dingen te maken.
Al in de derde ronde verzuurden mijn benen. Ik probeerde een steile heuvel te beklimmen, maar gleed met de camera weer net zo hard naar beneden. Boven werd de motor al gestart.
Eindelijk lukte het maken van rijdende beelden. We hadden de mazzel dat we aan de kop van de wedstrijd een wisseling van de wacht zagen. Je bent niet overal bij, dus het moet toevallig voor je neus gebeuren. Zo had ik nog net een randje van een valpartij. Met dank aan de ervaren motorrijder, die het in zijn spiegel zag.
Ondertussen verdween de zon en begon het te regenen. Eerst een beetje, later harder. Met als gevolg druppels op de lens en condens in de zoeker. Scherpstellen werd hierdoor bemoeilijkt.
Toch nog maar een paar keer op- en afstappen.

Na een uur had ik ongeveer zestien minuten ruw materiaal op het bandje. Klaas stond inmiddels ook bij de finish. We zaten van top tot teen onder de klei, net als de renners. Zweet gutste richting bilnaad en de voering van mijn helm was doorweekt. Naast me stond Dirk, die ook een extra wasje kon draaien. Zijn motor was toe aan een grondige schoonmaakbeurt.
Zo kwamen we bij de beeldbandredacteur, die met het materiaal aan de slag zou gaan. Van hem hoorden we dat hij er drie minuten van mocht maken. Drie minuten??? Ja, je ziet het goed. Drie minuten. Maar drie minuten, dat is dus helemaal niks…

Snap je nou waarom ik een hekel heb aan schaatsen?