ongeluk

Hilversum. De Mussenstraat loopt parallel aan het spoor. Ik kwam van mijn werk in de Arendstraat en moest stoppen bij de haaientanden, voor de Oosterengweg. Het was de bedoeling om links af te slaan en over het spoor, richting A27 te rijden. Met een collega aan boord was ik op weg naar huis.
Het was bijna half negen, donker en regenachtig. Voor mijn gevoel heb ik goed gekeken, maar kennelijk niet goed genoeg. Terwijl ik weer langzaam optrok hoorde ik een luide schreeuw van links. Iemand riep: 'Heeeeeeeeeey!' of 'Hooooooooo...'
Helaas was een aanrijding al onvermijdelijk. Ik trapte hard op de rem. Misschien stond ik weer stil op het moment dat de fietser mijn blauwe Volkswagen Bora raakte. Links voor, op de punt. Vaart had de auto in ieder geval niet, de fietser wel.
Die kwam vanaf de spoorwegovergang. Daar liep de weg licht naar beneden. Ook de regen maakte het waarschijnlijk dat de fietser stevig door trapte. Of zijn licht brandde weet ik niet. Doet er ook niet meer toe.
Het zijn de belangrijke details die op zo'n moment niet blijven hangen en beelden die je zou willen vergeten, kleven voor eeuwig op je netvlies.
Iemand, gekleed in een blauwe jas, klapte met een flinke smak op de motorkap en viel voor de auto op de grond. De fiets vloog door de lucht. Het was een kwestie van een paar tellen, maar in mijn hoofd is het een indrukwekkende slow motion.
Ik schrok me kapot.
Deze fietser had ik totaal niet gezien, tot een halve seconde voor hij mij of ik hem raakte. De auto stond net halverwege de fietsstrook. Het slachtoffer lag met zijn hoofd net voor de bumper. Aan zijn voeten, midden op straat, de fiets met een dubbel geklapt voorwiel. Even lag de persoon roerloos op de Oosterengweg.
Het was een man van een jaar of vijftig, misschien zelfs zestig. Op zijn hoofd een pet, zoals mijn opa ze droeg. Hij was bij kennis, maar had veel pijn.
Terwijl ik de centrale van 112 aan de lijn kreeg, kwam de man langzaam overeind. Hij had last van zijn rechter schouder en leek een beetje verdwaasd. Op advies van de centralist moest hij even blijven zitten. In de verte hoorde ik de eerste sirene.
Politie en ambulance waren er snel. Inmiddels was het slachtoffer met hulp opgestaan en even in mijn auto gezet. Ik stond te trillen op mijn benen. Volgens mij heb ik wel tien keer geroepen dat het me speet en dat ik het zo erg vond voor die meneer.
Hij stond voorzichtig op om zijn regenjas uit te trekken en een kleine rugzak af te doen. Tot mijn grote schrik zag ik wat bloed aan zijn rechter oor. Ik kon wel janken, maar hield me zo groot mogelijk.
Een agent nam me mee. Hij moest me horen als verdachte. In de politieauto kwam ik een beetje tot rust, alleen mijn been bleef trillen. Ik had het opeens heel koud.
Ik zag dat het slachtoffer naar de ambulance werd begeleid en even later reed deze weg. Een andere agent wist me te vertellen dat de man waarschijnlijk niets gebroken had, maar wel een hersenschudding had. Hij wist niet meer waar hij woonde.

De schuldvraag is simpel te beantwoorden. Fietsers zijn zwakkere verkeersdeelnemers dan automobilisten en bovendien reed hij op een voorrangsweg. Ik had nog beter moeten kijken.
Toch heb ik ook het gevoel dat dit iedereen kan overkomen. Ik kan er niets meer aan doen. Een typisch geval van domme pech, maar dat maakt het schuldgevoel niet minder.
Het is vooral heel erg voor het slachtoffer. De arme man heeft van dit stomme moment nog weken last. Dat spookt voortdurend door mijn hoofd en wil er niet meer uit.