plaatsbepaling

Tegelen. Bijna wekelijks film ik ergens in het land een plaatsnaambord. Tegen de tijd dat ik met pensioen ga heb ik ze waarschijnlijk allemaal gehad. Het merendeel van deze opnamen haalt nooit een uitzending, maar veel regisseurs willen dat die stomme bordjes toch worden gedraaid. Voor de zekerheid.
Dat haat ik. Zeker als ze erbij zeggen: 'Weggooien kan altijd nog!'
Bordjes tonen in een filmpje is in mijn ogen een visueel cliché. Niet meer van deze tijd. Zeker als je er op gaat letten. Ik vind het te makkelijk om een item of reportage te beginnen met een shot van het plaatsnaambord waar het zich afspeelt. Als het nodig is kan je beter een titel onder in beeld zetten of het meenemen in een voice-over of de aankondiging.
De afgelopen dagen heb ik Culemborg, Lieshout en Tegelen aan mijn verzameling toegevoegd. Als je straatnamen meetelt, kom ik deze week zeker op tien shots van bordjes.
Ze passen nooit lekker in het kader, die blauwe borden met witte letters. Breedbeeld is wat dit betreft een hele verbetering, maar toch twijfel ik altijd over een wijd shot, waarbij de leesbaarheid in het geding komt, of een nietszeggende close-up, met de tekst beeldvullend. Het is allebei net niks.
Bovendien vind ik het gedoe. Stoppen op een fietspad, bij een bushalte of in de berm. Statief uit de auto, camera er op en dat allemaal voor één opname. Een tweede beeld, gedraaid op dezelfde locatie, wordt nooit gebruikt.
De hamvraag is echter wanneer je als cameraman de discussie aan gaat met een regisseur of verslaggever die graag bordjestelevisie maakt. Gisteren nam ik me voor om een volgend plaatsnaambordopnameverzoek botweg te weigeren. Vandaag waren geluidsman Cees en ik echter met zo'n leuke eindredacteur op pad dat we even heel inconsequent werden. Zij mocht ons alles vragen.