Hilversum. Ik heb het mooiste baantje op aarde, maar het is onverstandig om dat hardop uit te spreken. Er zijn te veel managers, producenten en omroepdirecteuren die denken dat ze de prijzen kunnen drukken, omdat het werk zo leuk is. Mijn bakker echter, vindt zijn werk niet zo spannend en weigert mij gratis brood te verstrekken. En dan heb ik het nog niet over de gemiddelde loodgieter, automonteur, hypotheekverstrekker of klusjesman.
Met een bruto salaris van net iets boven de € 3.000,- mag ik niet klagen. Ik zit bij mijn werkgever in de hoogste schaal voor cameramannen. In deze functie kan ik niet verder groeien. Sterker nog, de prijzen staan al jaren onder druk en er wordt voortdurend beknibbelt. Uiteindelijk voel ik dat in mijn portemonnee. Het is de zogenaamde duimschroef methode. De omroepbeulen gaan steeds een stapje verder en zoeken zo de piepgrens op.
Een ENG cameraman kost ongeveer € 39,- per uur. Het gemiddelde uurtarief ligt in Nederland net iets boven de € 55,- dus daar zitten we een flink eind onder. Toch zijn veel klanten niet bereid de kostprijs van een cameraman te betalen. De concurrentie is moordend en er zijn natuurlijk genoeg mensen die dit werk willen doen. Opleidingen, certificaten of zelfs ervaring zijn geen criteria. Iedereen kan filmen met Ravensburger.
Een van de redenen waarom ik op dit moment geen freelancer ben, is dat ik niet elke dag opnieuw geconfronteerd wil worden met tarieven. Onderhandelen is in Hilversum behoorlijk frustrerend. Toevallig ben ik er de afgelopen weken weer een paar keer bij betrokken geweest en daar word ik niet vrolijk van.
Je bent een briljant cameraman, nummer 1 op de voorkeurslijst en je agenda wordt bepaald door de klant. Vakanties verschuiven in het belang van een programma en andere belangrijke opdrachtgevers moeten wijken. Er ontstaat een relatie waarbij het gemiddelde huwelijk verbleekt. Opdrachtgever en cameraploeg zijn vrienden voor het leven… Tot de volgende contractbespreking.
Als het ergens anders een tientje goedkoper is, dan wordt het huwelijk eenzijdig ontbonden. Kwaliteit en loyaliteit gelden alleen zolang er een getekend contract is. In het ergste geval word je later nog eens gebeld met een hypocriet huilverhaal.
Het hoort blijkbaar bij de grotemensenwereld. Het ergste vind ik dat veel klanten het verband niet leggen tussen de kosten van een draaidag en mijn salaris. Vooral rijke presentatoren hebben daar last van. Zij verdienen tonnen en begrijpen vervolgens niet dat een cameramannenbedrijf soms geen water meer bij de wijn wil doen om een relatie in stand te houden.
Kortom, in omroepland werken twee soorten mensen. De gepassioneerde idealisten, die bij de televisie werken omdat het zo'n mooi vak is en de hongerige geldwolven die het wereldje verzieken door alles en iedereen uit te knijpen. Deze laatste groep kom je helaas steeds vaker tegen. En daar zal ik mee moeten leren leven…
Met een bruto salaris van net iets boven de € 3.000,- mag ik niet klagen. Ik zit bij mijn werkgever in de hoogste schaal voor cameramannen. In deze functie kan ik niet verder groeien. Sterker nog, de prijzen staan al jaren onder druk en er wordt voortdurend beknibbelt. Uiteindelijk voel ik dat in mijn portemonnee. Het is de zogenaamde duimschroef methode. De omroepbeulen gaan steeds een stapje verder en zoeken zo de piepgrens op.
Een ENG cameraman kost ongeveer € 39,- per uur. Het gemiddelde uurtarief ligt in Nederland net iets boven de € 55,- dus daar zitten we een flink eind onder. Toch zijn veel klanten niet bereid de kostprijs van een cameraman te betalen. De concurrentie is moordend en er zijn natuurlijk genoeg mensen die dit werk willen doen. Opleidingen, certificaten of zelfs ervaring zijn geen criteria. Iedereen kan filmen met Ravensburger.
Een van de redenen waarom ik op dit moment geen freelancer ben, is dat ik niet elke dag opnieuw geconfronteerd wil worden met tarieven. Onderhandelen is in Hilversum behoorlijk frustrerend. Toevallig ben ik er de afgelopen weken weer een paar keer bij betrokken geweest en daar word ik niet vrolijk van.
Je bent een briljant cameraman, nummer 1 op de voorkeurslijst en je agenda wordt bepaald door de klant. Vakanties verschuiven in het belang van een programma en andere belangrijke opdrachtgevers moeten wijken. Er ontstaat een relatie waarbij het gemiddelde huwelijk verbleekt. Opdrachtgever en cameraploeg zijn vrienden voor het leven… Tot de volgende contractbespreking.
Als het ergens anders een tientje goedkoper is, dan wordt het huwelijk eenzijdig ontbonden. Kwaliteit en loyaliteit gelden alleen zolang er een getekend contract is. In het ergste geval word je later nog eens gebeld met een hypocriet huilverhaal.
Het hoort blijkbaar bij de grotemensenwereld. Het ergste vind ik dat veel klanten het verband niet leggen tussen de kosten van een draaidag en mijn salaris. Vooral rijke presentatoren hebben daar last van. Zij verdienen tonnen en begrijpen vervolgens niet dat een cameramannenbedrijf soms geen water meer bij de wijn wil doen om een relatie in stand te houden.
Kortom, in omroepland werken twee soorten mensen. De gepassioneerde idealisten, die bij de televisie werken omdat het zo'n mooi vak is en de hongerige geldwolven die het wereldje verzieken door alles en iedereen uit te knijpen. Deze laatste groep kom je helaas steeds vaker tegen. En daar zal ik mee moeten leren leven…
Mooi verwoord! Hulde!
BeantwoordenVerwijderenIk snap je frustratie! Helaas de keiharde realiteit.
BeantwoordenVerwijderenBeste Jan, jouw verhaal is zeer herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, ok wordt er ook schijtziek van elke keer dat ze je dagprijs willen drukken.
Ik heb zo een paar keer een klus meegelopen omdat ik geen zin had om mij voor 200 euro per dag uit de naad te werken met inmiddels bijna 10 jaar ervaring.
En inderdaad ... voor u 10 anderen... gretige jonge mensen genoeg in de wereld....
SUCCES!