joehoe!

Utrecht. Het leek ons een leuk idee om de aanstaande oma's uit te nodigen voor een gezellige pretecho, maar ik weet niet of dat nou zo verstandig was.
Keurig op tijd meldden we ons bij het echoburo. Aan de muur hingen wel duizend geboortekaartjes en onze moedertjes gingen gelijk op zoek naar een geschikte naam voor de kleine ukkepuk. Ik zag natuurlijk direct een kaartje waarop de naam stond die wij al jaren in gedachten hebben en vroeg me af waarom mensen in hemelsnaam een kaartje sturen naar het echoburo.
We mochten verder komen. Ik moest wel zelf een stoel meenemen uit de wachtkamer, want op zo'n grote delegatie had de commerciële echoscopiste niet gerekend. Mijn vriendin kroop op de behandeltafel, ontblootte haar bolle buik en ze kreeg er een soort glijmiddel op gespoten. Het publiek moest plaats nemen aan de zijkant van het kamertje. We keken naar een scherm waarop de beamer prachtig voetbal zou kunnen projecteren.
Als Snip en Snap zaten oma en oma op het puntje van hun stoel. Gespannen keken ze naar het beeld van de echo. Ze hadden min of meer verwacht een duidelijk plaatje van het kleinkind in spe te zien, maar dat viel in eerste instantie tegen.
Ondertussen gedroeg ik me als een Japanse toerist. In tegenstelling tot de bevruchting en de bevalling leek mij de pretecho een uitgelezen moment om vast te leggen voor het nageslacht. Behangen met fototoestel en videocamera drukte ik mijn dikke reet in een hoek van het kleine kamertje om nog enigszins een totaalshot te kunnen maken.
Pas toen ik weer tijd had om even rustig te gaan zitten zag ik op het grote scherm mijn toekomstig kind. Of iets wat er op moest lijken.
Het schattigste kind op aarde, de mooiste foetus van het universum, die fantastische co-productie van liefje en mij had een gigantisch gezwel op de neus. Dat was even schrikken. Gelukkig legde de dame achter de knoppen ons vlug uit dat de navelstreng hinderlijk in beeld hing.
Dit was een 3D echo en die schijnen over het algemeen behoorlijk duidelijk te zijn. In ons geval viel het een beetje tegen, want uitgerekend ik krijg een kind dat niet op de foto wil. Wat we zagen was een gelig plaatje van een mislukt beeldhouwwerk. Met veel pijn en moeite konden we er de contouren van een deel van het gezichtje in herkennen.
Allemaal leuk en aardig tot een van de oma's zich liet ontvallen dat het niet bepaald moeders mooiste was. Alsof dat nog niet erg genoeg was flapte de andere oma er even later uit dat het wel een beetje op een varkentje leek. Ze bedoelen het goed, het komt er alleen een beetje rottig uit. Uiteraard schrokken beide oma's zich kapot op het moment dat ze zichzelf zo'n negatieve onzin hoorden uitkramen.
Wij konden er wel om lachen en gelukkig heb ik het allemaal opgenomen, zodat ik deze misstapjes tot in lengte van dagen tegen ze kan gebruiken. Ooit komt de kleine op visite en zal hij oma confronteren met deze gruwelijke uitspraken.

Ik zal niet zeggen dat het tegen viel, maar we hebben meer pret om de oma's gehad dan om de echo.

joehoe....