optocht

Waereldsjtad Gelaen. Het hoogtepunt van vastelaovend is de grote optocht op carnavalszondag. Vanaf een uur of twee trekt deze door het centrum van de stad. Niet alleen de deelnemers zijn het bekijken waard, ook het publiek langs de route heeft zich feestelijk uitgedost.
Zelf heb ik altijd moeite met het verkleden. Het blijft een hele stap om nuchter in de verkleedkoffer te duiken. Eenmaal in een carnavaleske omgeving ben ik blij dat ik mijn koeienjas aan heb. Je valt vandaag op in een normaal kloffie.
Met purschuim, pvc pijpjes en een spuitbus zilververf heb ik een bouwhelm omgetoverd tot een kunstig hoofddeksel. Het ding is alleen loodzwaar, waardoor mijn nekspieren op de proef worden gesteld. Om de feestneus af te maken heeft mijn zus me geschminkt. Volwassen man met rood geel en groene verf op zijn gezicht. Je moet er niet over nadenken.
Jasper is cowboy. Als hij niet druk is met het rapen van snoepjes, die door prinsen vanaf de praalwagens worden gestrooid, schiet mijn neefje met een knakkertjespistool. Zijn broer Ruben is vredelievender. Verkleed als bakkertje deelt hij wafels uit aan de grote mensen die naar de optocht kijken.
Wafels met bier is op deze middag een prima combinatie, hoewel er ook gebraden kippenpoten en gehaktballetjes zijn. Hier wordt serieus gewerkt aan een bodem voor de rest van de middag en avond.
We staan bij de vrienden van mijn zus. Ik ken deze groep ook al jaren. Het is alleen even wennen dat ze inmiddels allemaal kinderen hebben. Hun ouders staan er ook. Dat zijn nu de trotse opa's en oma's. Het mooie van carnaval is dat al die generaties door elkaar staan en samen feest vieren.
Klasgenoten van de basisschool lopen in de optocht. De een speelt in een Zaate Hermenie, de ander loopt bij de oud-adjudanten en de leukste vormt traditiegetrouw een duo met haar moeder.
Het niveau van de Geleense optocht is niet bijzonder hoog. Hier minder grote wagens dan in Sittard of Maastricht. Er vallen bovendien ieder jaar weer grote gaten en dat is kwalijk in optochtenland. Alles bij elkaar duurt het spektakel een uur of twee. Net te lang voor deze tijd van het jaar.
De raad van elf van de Flaarisse komt er aan. Zij sluiten de stoet. Achter op de wagen van de carnavalsvereniging staat de stadsprins. Ook hij strooit harde karamels en ander snoepgoed waardoor de schooltandarts weer extra omzet zal draaien. We moeten de kinderen tegenhouden, want in hun enthousiasme zouden ze zo onder de wagen rennen.
Straks in de Hanenhof spreek ik oude vrienden en bekenden weer eens. Waarschijnlijk ook hun ouders en in sommige gevallen maak ik kennis met de kinderen. Dan kletsen we kort. Op de achtergrond klinkt vast en zeker de oude lokale carnavalskraker: 'Gelaen Waggelt.'

bakkertje Ruben, mijn neef