samen geperst

Den Haag. Ze waren er weer allemaal. De Nova's van deze wereld. Het Journaal, Het Nieuws, Netwerk en Een Vandaag. Voor de ingang van het Catshuis werden de camera's geladen. Bandjes en tegenwoordig ook steeds meer disks. Een fotograaf wisselde voor de zekerheid zijn accupack.
Bij de poort stond een dame van de RVD met de lijst waarop alle namen van de geaccrediteerde stonden. Een grote kale beveiliger probeerde de onrustige media in groepjes te verdelen. Dat viel nog niet mee.
Fotografen zouden buiten hun flitsmomentje krijgen, de cameraploegen en verslaggevers mochten in het Koetshuis en voor alle overigen was wegens ruimtegebrek een tent naast het Koetshuis geplaatst.
Als een kudde schaapjes werd de eerste groep naar een positie gebracht. Daar ontsnapte de eerste cameraploeg al. De Koninklijke Marechaussee probeerde de bende strak in de hand te houden, opdat niemand over het terrein rond het Catshuis zou dolen. Niet voor de veiligheid, maar om de perspresentatie van het regeerakkoord strak te laten verlopen. Toch was er bijna geen houden aan. Journalisten houden niet van hokjes, vakjes en regeltjes.
Iedere zender, ieder programma wil een eigen invalshoek kiezen. Ze komen niet met zoveel mensen en middelen om allemaal hetzelfde filmpje te maken, al lijkt dat vaak wel zo. Hier was het onmogelijk om een origineel stukje te maken. De persvrijheid werd behoorlijk beperkt door een overkill aan agenten, beveiligers en RVD mensen. De ontsnapte cameraploeg werd vriendelijk doch dwingend verzocht om het Koetshuis binnen te gaan.
Die ruimte was veel te klein voor het aantal camera's en de opgewonden journalisten. De regeerakkoorden werden een half uur voor aanvang van de presentatie onder embargo uitgedeeld. Niemand mocht er over bellen. De ruimte verlaten was geen optie. Ondertussen draaiden de cameramannen allemaal wat er in het piepkleine zaaltje gebeurde.
We filmden elkaar.
Op het moment waarop Balkenende, Bos en Rouvoet binnen kwamen struikelden de cameramannen nog een keer over elkaar in de hoop een origineel entreeshot te maken. Ik had gegokt en verloren. Voor de verkeerde ingang gekozen.
De journalisten die uiteindelijk in die tent zaten hadden net zo goed thuis kunnen blijven; ze zagen wat er gebeurde alleen op een groot televisiescherm. Zij konden geen vragen stellen.
Het Koetshuis zat bommetje vol. De ruimte was niet groter dan de gemiddelde woonkamer in een verouderd flatgebouw. Ik had me de hele tijd afgevraagd waarom deze historische gebeurtenis, met zoveel media-aandacht, in zo'n kleine ruimte plaats moest vinden. Tot iemand de tafellakens van de nieuwe politieke slogan trok. Samen werken, samen leven. Het was hier wel heel erg letterlijk genomen.
Samen geperst.