De Meern. De een en de ander proberen samen iets te regelen. Met een simpele vraag komen ze bij mij. Ik ga op eigen initiatief aan de haal met hun 'probleem' en maak er met de beste bedoelingen binnen drie minuten een puinhoop van. Als ik niet oplet worden er zelfs mensen boos.
Story of my life. Mijn bemoeizucht is grenzeloos. In combinatie met nieuwsgierigheid en een overdosis goede bedoelingen is het zelfs levensgevaarlijk.
Vier razendsnelle telefoontjes en één simpel agendapuntje is gelijk een explosief dilemma. Onder het mom van openheid, eerlijkheid en duidelijkheid zet ik alle partijen op scherp. Meestal is het niet zo erg en loopt het met een sisser af, maar ik moet nog steeds leren dat ik met meer respect voor de geijkte lijnen en taakverdelingen handel. Helaas blijft dat lastig.
Soms maak ik ook misbruik van deze afwijking en weet ik dat het na een sorrysorry ook wel weer goed komt.
Iedereen kent het spelletje van het doorgeven van een berichtje. Je fluistert iets in een oor, die geeft het door en uiteindelijk komt er een totaal ander verhaal uit. Dat had ik nu na het plegen van een paar telefoontjes. Het ging allemaal heel snel. Ik luisterde met een half oor en controleerde tegelijk mijn mail.
Dat moet ik volgens mijn vriendin ook niet doen. Zij is van mening dat ik geen twee dingen tegelijk kan. Misschien heeft ze gelijk.
Het ging -dankzij mijn simpele enthousiasme- over te veel schijven en zowel de een als de ander hadden opeens geen grip meer op de door mij gecreëerde chaos. Zij probeerden iets te regelen, ik had daarover contact met weer iemand anders en voor ik het in de gaten had kletste iedereen langs elkaar. Bovendien vertelde ik nog een halve waarheid ook, omdat ik niet goed had geluisterd.
Gelukkig is (nog) niemand boos, want daar kan ik helemaal niet tegen. Dus ga ik snel schuld bekennen, lijmen en slijmen en me vooral snel terug trekken in mijn schulpje.
Story of my life. Mijn bemoeizucht is grenzeloos. In combinatie met nieuwsgierigheid en een overdosis goede bedoelingen is het zelfs levensgevaarlijk.
Vier razendsnelle telefoontjes en één simpel agendapuntje is gelijk een explosief dilemma. Onder het mom van openheid, eerlijkheid en duidelijkheid zet ik alle partijen op scherp. Meestal is het niet zo erg en loopt het met een sisser af, maar ik moet nog steeds leren dat ik met meer respect voor de geijkte lijnen en taakverdelingen handel. Helaas blijft dat lastig.
Soms maak ik ook misbruik van deze afwijking en weet ik dat het na een sorrysorry ook wel weer goed komt.
Iedereen kent het spelletje van het doorgeven van een berichtje. Je fluistert iets in een oor, die geeft het door en uiteindelijk komt er een totaal ander verhaal uit. Dat had ik nu na het plegen van een paar telefoontjes. Het ging allemaal heel snel. Ik luisterde met een half oor en controleerde tegelijk mijn mail.
Dat moet ik volgens mijn vriendin ook niet doen. Zij is van mening dat ik geen twee dingen tegelijk kan. Misschien heeft ze gelijk.
Het ging -dankzij mijn simpele enthousiasme- over te veel schijven en zowel de een als de ander hadden opeens geen grip meer op de door mij gecreëerde chaos. Zij probeerden iets te regelen, ik had daarover contact met weer iemand anders en voor ik het in de gaten had kletste iedereen langs elkaar. Bovendien vertelde ik nog een halve waarheid ook, omdat ik niet goed had geluisterd.
Gelukkig is (nog) niemand boos, want daar kan ik helemaal niet tegen. Dus ga ik snel schuld bekennen, lijmen en slijmen en me vooral snel terug trekken in mijn schulpje.
Morgen weer een dag…
Het is niet erg hoor!
BeantwoordenVerwijderenBedoelde ik.