MH0017, Amsterdam – Kuala Lumpur. Ik ben moe, maar kan niet slapen. De constante herrie van het vliegtuig irriteert me op dit moment mateloos. Het ronken van de motoren is misschien voor mensen met vliegangst geruststellend, maar ik word er gek van. Droge lucht wordt naar binnen geblazen, ook als ik de blower boven mijn hoofd dicht draai. Mijn ogen prikken en de neus loopt.
Mijn boek heb ik aan de kant gelegd. Allard vond dat ik het verhaal van Sabine Dardenne moest lezen, een van de meisjes die door Marc Dutroux is ontvoerd. Het is zo hartverscheurend dat ik er even genoeg van heb. Toch denk ik dat ik het boek uit heb voor we in Maleisië landen.
De films kunnen me niet boeien. Kort blader ik door het magazine van de luchtvaartmaatschappij.
We vliegen met een Boeing 747-400P. Aan boord meer dan 300 passagiers. Op dit moment zitten we tien kilometer boven Astrakhan. Dat is kennelijk een stad in Rusland, niet ver van de Kaspische Zee. Nog 7400 kilometer te gaan. Met een grondsnelheid van 961 kilometer per uur doen we er nog ongeveer acht uur over.
Ik kijk naar het schermpje met vluchtinformatie. Speel met de afstandbediening en gaap. Een steward komt vragen of ik iets wil drinken. Nog een watertje dan maar. Hij heeft net het licht uit gedaan. Om mij heen liggen de meeste mensen te slapen.
We zitten op de rand van dag en nacht. Een zonsondergang vanuit de lucht is altijd mooi.
Mijn boek heb ik aan de kant gelegd. Allard vond dat ik het verhaal van Sabine Dardenne moest lezen, een van de meisjes die door Marc Dutroux is ontvoerd. Het is zo hartverscheurend dat ik er even genoeg van heb. Toch denk ik dat ik het boek uit heb voor we in Maleisië landen.
De films kunnen me niet boeien. Kort blader ik door het magazine van de luchtvaartmaatschappij.
We vliegen met een Boeing 747-400P. Aan boord meer dan 300 passagiers. Op dit moment zitten we tien kilometer boven Astrakhan. Dat is kennelijk een stad in Rusland, niet ver van de Kaspische Zee. Nog 7400 kilometer te gaan. Met een grondsnelheid van 961 kilometer per uur doen we er nog ongeveer acht uur over.
Ik kijk naar het schermpje met vluchtinformatie. Speel met de afstandbediening en gaap. Een steward komt vragen of ik iets wil drinken. Nog een watertje dan maar. Hij heeft net het licht uit gedaan. Om mij heen liggen de meeste mensen te slapen.
We zitten op de rand van dag en nacht. Een zonsondergang vanuit de lucht is altijd mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.