Heemskerk. Sinterklaas is in het land. Zeker weten, ik heb hem zelf gezien. Hij had een snabbel. De Sint speelt namelijk een rolletje in een film en voor de opnamen was hij vandaag in Heemskerk.
Ik ook.
Wij maakten voor Het Klokhuis een reportage achter de schermen van de speelfilm. Na een half uurtje op de set wist ik weer waarom ik zo dol ben op het medium televisie. Film is niet zo mijn ding.
De mensen die film, drama en commercials maken leven over het algemeen in een ander wereldje dan programmamakers bij televisie. Het zijn twee compleet verschillende disciplines.
Film is veel bewerkelijker dan tv, dus het maken van een speelfilm duurt lang, er zijn altijd erg veel mensen op de set en iedereen is belangrijk.
Ik ben heel wat keren voor een 'making of' bij dramaproducties geweest en nooit vond ik het er gezellig. Ze zijn zo serieus, de Fellini's van deze wereld. Het is ook alsof televisieploegen niet echt welkom zijn op de filmset. Aandacht van videoboeren wordt gezien als noodzakelijk pr-gedoe. Tijdrovend en lastig.
Maar misschien is het de wederzijdse kift.
Wij van de televisie zijn in mijn ogen sneller bereid een compromis te sluiten. We moeten wel, want we werken met lagere budgetten en in een rapper tempo. Televisie is meer hapsnap dan film. Wat niet wil zeggen dat televisiemakers hun vak minder goed verstaan. Integendeel zou ik wel eens willen zeggen.
Ik heb het gevoel dat filmers een beetje neerkijken op de mensen die bij de televisie werken. Dat mag, maar laat een echte filmcameraman een kwartiertje met een professionele videocamera werken en hij wordt gillend gek. Opeens moet hij zelf diafragmeren, scherp stellen, zijn eigen statief dragen en in geval van nood zijn eigen lampen neerzetten. Bovendien krijgt hij amper of geen tijd om na te denken. Dat moet je liggen.
Zet Jan de Bont bij een voetbalwedstrijd of in de studio bij GTST en hij is in een mum van tijd overspannen. Ik vrees dat hij zelfs in de problemen komt bij de intocht van Sinterklaas.
Misschien spreek ik ietwat denigrerend over het volk van de filmacademie, maar die mensen doen in mijn ogen vaak ingewikkelder dan strikt noodzakelijk. Van al die poeha word ik gauw moe.
Je zou dit kunnen uitleggen als jaloezie, maar dat is pertinent niet waar. Ik heb nooit geprobeerd om op de filmacademie toegelaten te worden en daar heb ik geen seconde spijt van. Het maken van Goede Tijden Slechte Tijden is in mijn ogen minstens even interessant als de productie van Zwartboek. Appels en peren, alleen vind ik het bij de televisie leuker.
Misschien ben ik oppervlakkig of snel tevreden. Maar laat mij nou lekker gooien en smijten met televisiecamera's. Liefst zo veel mogelijk verschillende programma's. Elke dag nieuwe ronden, nieuwe kansen. Telkens andere mensen ontmoeten en werken in andere ploegjes.
Ik ben een televisiedier!
Nee, dan filmmensen televisie laten maken. Ik heb 't ooit meegemaakt en word er nog wel eens gillend van wakker! De omhoogevallen cineasten gingen een hoogst serieus boekenprogramma maken, uitgelicht in de twee meest onscherpe kleuren; rood en blauw. Wij tv cameramensen werden regelrecht minachtend behandeld door filmmensen in opleiding (!) Ze wilden met nagellak (!!!) een kousje achter op de lens plakken voor mooi soft-focus. Dat hadden ze zo geleerd dus dat moest. Ze hadden geen boodschap aan het feit dat wij dat op een andere manier deden, namelijk met 'n elastiekje. Nee, nagellak moest 't worden. Slaande ruzie. Wij wonnen want we lieten "onze" lenzen niet met nagellak besmeuren. Ondertussen werd er in de naastgelegen studio bij Sesamstraat bellen geblazen en gelachen om Ieniemienie en Tommy en liep bij ons zo'n aankomend cineast steeds de trap op en neer naar de regie tot we hem er op wezen dat er zoiets als een intercom bestond... Het licht moest allemaal op statief dus werd het hangende licht genegeerd! Het programma is na een aflevering geschrapt! Duh! :-)
BeantwoordenVerwijderen