familie muis

De Meern. Art ligt prinsheerlijk te slapen in zijn hemelbedje. Hij weet nog van niets, maar in principe is hij een belangrijk troonopvolger. Opa Hettinga, de vader van mijn vader, was enig kind. Hij kreeg twee zonen en een dochter. Mijn vader maakte mij en mijn zus, zijn broer kreeg twee dochters.
Alle druk met betrekking tot het voortzetten van onze tak lag tot afgelopen dinsdag op mijn schouders. Sindsdien heeft Art mijn taak overgenomen. De arme jongen is nu gedoemd om zo snel mogelijk een volgende stamhouder te produceren.
Zijn hofhouding heeft het maar druk met deze belangrijke man en iedereen die hem snel wil komen bewonderen.
Uitgerekend nu hebben we in het Koninkrijk van Art muizen gesignaleerd. Gisteren zag ik er een onder de bank en nu ligt er eentje bij de tafelpoot. Het is zeker niet dezelfde. Deze is dikker, ik zie het aan zijn bolle buik. Bovendien was de ene muis wit en deze lijkt lichtblauw. Als je goed kijkt zie je ze in de kamer, in de keuken en zelfs de slaapkamer is niet veilig.
Gelukkig hebben we een geweldige kraamhulp met een grote muizenzuiger. Een gemeen apparaat, want als ze een muis te grazen heeft hoor je hem met zijn harde bolletje tegen de binnenkant van de stang slaan. Uiteindelijk komt hij in een zak bij tientallen lotgenoten. Bruut stikt hij daar tussen restjes beschuit en andere stofjes.
Deze week was de hofdame van het eerste uur even op bezoek. Onze verloskundige had behoefte aan een korte evaluatie en wij ook. Uiteraard kreeg ze een beschuit met blauwwitte muisjes. Pa en Ma hadden er even genoeg van en namen niets, maar het is niet netjes om alleen gasten te laten worstelen met deze kraamtraditie.

De bewonderenswaardige vrouw, die geholpen had om onze zoon op de wereld te zetten (iemand waarvan je mag aannemen dat ze ervaring heeft met muisjes) zat onwijs netjes te peuzelen van het beschuitje. Ze deed het heel voorzichtig, want muizenhapjes maken hinderlijk geluid.
Het kraken van anijsbolletjes en beschuit, daar kan niemand iets aan doen. Maar natuurlijk donderden er altijd een paar van het bordje op de grond. Dat stuiteren vindt alle kraamvisite zeer vervelend.
Voor kinderen is het beschuitje de ware killer. Een hap en het droge ding breekt in vijf stukken. Natuurlijk is het dan chaos op en rond het bordje. Je hoort ze overal tikken en stuiteren. Papa's en mama's kruipen gegeneerd over de grond.
Een vriend van mij stond dit weekend per ongeluk op zo'n muis en vermoordde met een krak het witte bolletje. Verschrikt keek hij naar de vloer, maar het was al te laat. Reanimeren had geen zin. Stoffer en blik moesten er aan te pas komen. Weer die lieve kraamhulp in haar witte jas die het voor ons oploste.
De schone slaper maakt zich geen zorgen. Hij drinkt goed, piest langs de Pamperplasgoot en spuit met een kracht waar de firma Kärcher jaloers op is. Van zijn achternaam of stamboom heeft hij nog geen weet. Ook maakt hij zich niet druk over de familie muis. Straks als het kleine prinsje gaat kruipen en zelfstandig zijn domein gaat verkennen, zal hij de laatste muizen vast wel vinden. Misschien treft onze Jip dan ook al zijn Janneke. Het komt allemaal goed met deze Hettinga.
Hij heeft tijd genoeg.