oude meuk

Haarzuilens. Er zijn mensen die de mooiste spullen vinden tussen de vuilnis van anderen. Een mooie vaas, unieke oude radio, lamp of een complete rotan tuinset. LP's, kinderfietsjes en speelgoed, het ligt allemaal voor het oprapen als je een beetje uit je doppen kijkt.
Ik zelf ben niet zo tweede hands. Doe mij maar de fabrieksgeur. Glimmende spulletjes, nieuw uit de doos en ik ben dol op mooie merkjes. Als iets oud of vies is donder ik het weg.
Wat ik wil hebben kost altijd duur. Ik koop zonder onderzoek of onderhandelen en kom thuis met een verhaal over kwaliteit. Meestal presenteer ik het duur gekochte als buitengewoon praktisch.
Vrijmarkten, rommelmarkten en kringloopwinkels zijn niet aan mij besteed, maar vanaf nu moeten wij ook op de kleintjes letten. Het leek ons verstandig om eens op zoek te gaan naar goedkopere spulletjes. Een van de alternatieven is Emmaus in Haarzuilens. Daar hoorde ik de laatste tijd verschillende positieve verhalen over.
De zon scheen, verse eendjes zwommen in het water en de moeke aan mijn zijde had uitgesproken kinderkamerwensen. Bij het volle parkeerterrein zeulde een man met een muf matras. Over de geschiedenis van dit bruine geval durfde ik niet lang te fantaseren.
Het was redelijk druk op het terrein van de welvaartsresten. In verschillende barakken waren meubels, wasmachines, fornuizen, schilderijen en klein huisraad uitgestald. Ik kreeg al jeuk toen ik bij het eerste gebouw naar binnen keek. Bergen kleding en allemaal grijpgrage handjes, op zoek naar dat ene schattige pakje. Een keurige mevrouw paste een paar schoenen. De dame met hoofddoek had een halve garderobe over haar arm.
In de meubelhal liepen de mannen. Keurend keken ze naar bedden, banken, stoelen en tafels. Wij zochten een schattig rekje of een mooie schatkist. Dat bleek al in de eerste oogopslag een te ambitieuze wens. Er stond helemaal niets waarvan ik dacht: 'Leuk!' Laat staan dat we konden kiezen.
Voor de zekerheid ben ik nog even gaan kijken in de ruimte met boeken, speelgoed, vaatwerk, porselein en beeldjes. Daar was het zo vol dat mijn vriendin met haar dikke buik er niet naar binnen durfde. Ik struikelde al bij de deur over een meisje dat een lelijk poppenhuis had gevonden. Als ik mijn evenwicht had verloren was ik tussen stoffige oude fitnessapparaten terecht gekomen.
Een man met snor en witte sokken in sandalen stond te neuzen in de bak met oude videobanden. Ik moest denken aan die keer dat ik zelf een berg oude U-Matic tapes weggooide en tegen de grofvuiljutter zei dat het van die 'eh-jeweetwel-films' waren. Gelijk werd de hele partij in beslag genomen. Toch denk ik niet dat de man ooit gezien heeft wat er echt op de tapes stond, want niemand gooide een professionele U-Matic recorder weg.
Mijn lieve lief stond lekker in de zon, zich te verbazen over kekke oude dametjes die hier te keer gingen alsof ze nog maar vijf minuten de tijd hadden om een slag te slaan. Wij hoefden alleen even naar elkaar te kijken om te besluiten het terrein zo snel mogelijk te verlaten.
Gelukkig kan je in het pittoreske deel van Haarzuilens prima koffie drinken. Ze hadden er zelfs verse kersenvlaai met slagroom bij.