bevalling

Utrecht. Ik had me voor de zwangerschap van mijn vriendin nooit zo verdiept in het fenomeen bevallen. Het interesseerde me niet en waarschijnlijk heb ik telkens slecht geluisterd als ervaringsdeskundigen de ware horrorverhalen vertelden. Oost-Indisch doof, compleet genegeerd of onbewust verdrongen. Alleen nu de toekomstige verjaardag van mijn zoon (of dochter) nadert, ligt het even anders.
Moeder natuur heeft mijn ogen en oren geopend. Opeens hoor ik links en rechts de meest gruwelijke getuigenverslagen. Inclusief het aantal uren dat het kan duren. Mensen sparen je niet meer als je binnenkort bij de club komt. Alles onder het mom van goede bedoelingen en voorbereiding, maar ik zie het als pure bangmakerij.
En dat lukt.

Ik noem even een paar scrabblewoorden:
Ondersteek.
Navelstrengklem.
Kraammatras.
Zoogcompressen.
Kraamverband.
Verlostang.
Placenta.
Stuitligging.
Weeënstorm.
Vacuümpomp.

Al deze woorden hebben voor mij sinds kort een betekenis gekregen. Tegenwoordig denk ik na als ik er iets over hoor en ik baal dat ik zo visueel ben ingesteld. Ik vrees dat ik straks precies op het verkeerde moment naar de onderkant van mijn partner kijk en een trauma voor het leven oploop.
En dan heb ik het niet gehad over de mededeling dat inknippen geluid maakt. Wat er kan gebeuren tijdens het in- of uitscheuren. Over bloed, poep en pijn. Of het feit dat het doorknippen van de navelstreng niet een eenvoudig knipje schijnt te zijn, maar dat dit een taaie worst is.
Opeens begrijp ik beter dat sommige vaders te laat komen voor de bevalling en dat mannen vroeger even naar de kroeg moesten voor ze aangifte gingen doen.
Om eerlijk te zijn denk ik nu dat de baby niet het grootste wonder van de bevalling is, maar het niet flauw vallen van de aanstaande vader.