zaterdag 5 mei 2007

bevrijdingsdag

Wageningen. Na het behalen van mijn HAVO diploma ben ik met drie vrienden op vakantie gegaan naar Rosas, aan de Costa Brava. Zo'n goedkope busreis die je hoort te maken als je achttien bent. Tenminste, dat was in die tijd nog zo. Ik heb het over 1991.
Op de Spaanse camping, niet ver van discotheek en strand, werd ik verliefd op een meisje uit Geldrop. Niet een beetje, maar ernstig. Hoteldebotel tot over mijn oren. Het was alleen sneu voor mij dat het niet geheel wederzijds was. Ze vond mij wel aardig…
Om een lang verhaal kort te maken; we hebben altijd contact gehouden. Ze heeft nog een blauwe maandag verkering gehad met mijn beste vriend (sindsdien een hele vage kennis). Ik ben later nog eens met haar en twee andere vrienden op vakantie naar Portugal geweest, maar meer dan een grappige vriendschap op afstand is het nooit geworden. Inmiddels bestaat het contact helaas alleen uit het sturen van kerstkaarten en verhuisberichten.
In mijn top 10.000 van meisjes die ik ooit leuk gevonden heb maar waar ik nooit wat mee kreeg staat ze heel hoog. Toch is het goed zo. Ik heb inmiddels de liefste lief op aarde gevonden en die is behoorlijk zwanger van ons eerste kindje. Over Irene droom ik niet meer.
Tot ik vandaag op de Markt in Wageningen een meisje zag lopen dat sprekend op haar leek. Ik aarzelde even, want de afstand tussen haar en mij was groot. Het moment van twijfel duurde te lang, want toen ik in actie wilde komen was ze verdwenen in de massa van het Bevrijdingsfestival.
Licht teleurgesteld ging ik verder met mijn werk. Een half uur later bedacht ik dat haar mobiele nummer misschien nog in het geheugen van mijn Nokiaatje stond. En verdomd. Enigszins gegeneerd verstuurde ik een sms met de weinig originele tekst: 'Ben jij in Wageningen of zag ik je dubbelganger?'
Ze was er! Hoe toevallig.
En ik had het goed gezien.
Na een paar sms-berichten en enkele optredens later had ik eindelijk even de tijd om dit stuk uit mijn verleden op te zoeken. Het was nog lastig om haar te vinden, want ze had zich zoals gebruikelijk verstopt achter een bierkraam.
Het werd een spontane ontmoeting. Kort, maar erg leuk. Ze vertelde dat alles goed gaat en stelde me voor aan haar man. Dat is, voor zover ik het in een paar minuten kon beoordelen, een aardige kerel die van Formule1 houdt.
Op het podium stond de volgende band al klaar en ik moest weer aan het werk. 'We mailen!' riep ze nog.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.