telefever

Hilversum. De televisie is ziek. Volgens mij is het ernstig. Er heerst een besmettelijke cheapgriep in Omroepland en de koopjeskoorts is hoog. Omroepen bestellen programma's en willen er niks voor betalen. Sterker nog, liefst krijgen ze geld toe.
Producenten staan onder grote druk, maar maken winst. Met de Endemollen, Eyeworksen en Blue Circle's van deze wereld hoeven we geen medelijden te hebben. Ook alle facilitaire bedrijven overleven de al jaren durende concurrentiestrijd.
Het zijn de gewone medewerkers, helemaal onderaan in de voedselketen van het wilde leven, die telkens weer met minder genoegen moeten nemen. Is het niet financieel, dan komt het neer op nóg efficiënter (lees: harder) werken.

Voorbeeld van televisie-efficiency:
Een omroep gaat goede sier maken met een nieuw programma. De publiciteit is op voorhand overweldigend. Het zou de knaller van het jaar kunnen worden. Alle deskundigen zijn enthousiast en het buitenland toont interesse. Je zou zeggen dat met zo'n project zuinig wordt omgesprongen, maar in Hilversum doen ze dat anders.
Om te beginnen halen de omroep en zendercoördinator de deadline zo ver naar voren dat er in een moordend tempo geproduceerd moet worden. Vervolgens zetten ze de producent onder druk. Het maken van 10 afleveringen kost X, de omroep biedt Y en het verschil is meer dan een ton. Niemand wil inboeten op kwaliteit, maar het ontbrekende bedrag moet ergens vandaan komen. Dus gaat de producent de facilitaire bedrijven uitknijpen. Eerst vriendelijk, maar later met het mes op de keel.
Leveranciers van cameraploegen en montage maken scherpe offertes, want de concurrentie is genadeloos. Toch komt er altijd een tweede ronde en worden zelfs daarna nog onredelijke kortingen verlangd alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Het grootste probleem van de facilitaire bedrijven is dat ze hun mededingers niet kunnen vertrouwen. Er is altijd een gek die onder de prijs wil draaien. Dus de loont kaasschaaf methode. Zelfs de rasp en als het moet een botte bijl.
En dan pas zijn de makers aan de beurt. De cameramannen, geluidsmensen, regisseurs en productiemeisjes. Zij moeten begrijpen dat het allemaal erg lastig is geweest om de klus binnen te slepen en of ze een beetje flexibel en vooral efficiënt willen zijn. Lange dagen, weinig middelen en geen back-up. Maar wel topkwaliteit, meedenken, loyaliteit en enthousiasme. Voor weinig. Take it or leave it.
Het programma komt er en de omroep zit voor een dubbeltje op de eerste rang. Schaamteloos durven ze te klagen als er een keer iets niet helemaal goed gaat.

Vanmorgen liep ik te hannesen in het nieuwe pand van ons bedrijf. Managers hebben de verhuizing bedacht in het kader van kostenbesparingen. Nu kan onze dienstverlening nog goedkoper of is er eindelijk ruimte voor een minimale marge.
Het zijn de getallen die regeren en aandeelhouders die tevreden worden gehouden. Voor de medewerkers wordt het er niet handiger op.
De nieuwe werkplek is kleiner, slecht bereikbaar en dagelijks loop ik tegen beperkingen op die we op onze vorige locatie niet hadden. Om zes uur 's ochtends is er geen directeur die komt kijken of het een beetje gaat als je heen en weer loopt om al je zooi bij elkaar te rapen.
De heren zijn druk met het voorbereiden van een presentatie waarin ze waarschijnlijk zullen aankondigen dat het allemaal beter en goedkoper kan.

Maar uiteindelijk gaan we allemaal mee in de malle molen van pretpark Hillyworld.