de doener versus de baby

De Meern. Je hebt een druk leven, bent de hele dag in touw en dan krijg je een baby. Die heeft nog geen werk, geen huishoudelijke taken, laat staan hobby's. Hij drinkt, slaapt en vult Pampers, maar verder heeft het mannetje alle tijd van de wereld. Het is niet verwonderlijk dat de hummel zich gaat vervelen als hij even in de box wordt gelegd, omdat zijn vader zo nodig e-mail wil checken.
'Je kind huilt!' roept mijn vriendin van boven en ik denk dat ze denkt: 'doe jij ook eens wat!'
Ze heeft gelijk.
Je moet wel doof zijn om het gejammer niet te horen. Hij is behoorlijk over de rooie. Nog even en papa ook. Die komt zo nooit meer toe aan zijn dingentjes en dat is een naar vooruitzicht. Het is even wennen. Behoorlijk wennen.
Vol bewondering kijk ik 's avonds naar mijn liefje als zij op de bank zit te tutten met ons kindje. Ze kan het uren volhouden. Tussendoor zet ik de kopjes in de vaatwasser, leg ik de krant in de bak, zet ik nieuwe thee en pak ik weer een paar kopjes uit de kast. Ik kijk tv, lees een tijdschrift, sms een collega en start de laptop maar weer eens op. Alles door elkaar.
Ik moet bezig zijn; ben een doener.
Natuurlijk vind ik het hartstikke leuk om met de kleine man op schoot te zitten, maar na een kwartiertje hebben we genoeg van elkaar. Ik word gek in mijn hoofd, omdat ik alleen maar zit te bedenken wat ik allemaal nog moet doen. Het kereltje wordt onrustig van de nerveuze papa, die zich dan weer schuldig voelt.
Ik weet ook nog steeds niet goed hoe ik hem het beste vast kan houden. Als ik hem op mijn schouder zou kunnen leggen was het een ander verhaal. Nu pak ik de baby elke minuut in een andere wurggreep. Na een tijdje wordt hij verdrietig.
Hij spant alle spieren aan, gooit onverwacht het hoofd naar achteren, knijpt zijn oogjes dicht, trekt zijn meest ontevreden gezicht en zet het op een krijsen. Dan kan ik hem nauwelijks troosten, hooguit kort afleiden tot mijn vriendin weer in de buurt is.
Bij zijn moeder gaat het allemaal natuurlijker. Die ruikt bovendien lekker naar melk. De rust die zij met z'n tweetjes uitstralen is mooi om te observeren. Het feit dat ik hem (nog) niet zo goed kan troosten maakt me jaloers.
Het is een kwestie van onthaasten. De baby is mijn yoga. Langzaam zal de doener in mij afkicken. Het kan niet anders, want dat mannetje gaat voorlopig niet meer weg.
Ik moet af en toe iets uit mijn handen laten vallen. De mail een keer niet lezen, minder snel de telefoon opnemen of mijn weblog een beetje verwaarlozen. Maar nu even niet; ik heb inspiratie.
Mama, hier heb jij hem weer!