kittelorig

De Meern. Ik zocht lichtgeraakt op in de Dikke van Dale, omdat ik niet zeker wist of het aan elkaar moest en kwam een prachtig synoniem tegen. De zeer geschikte titel voor het volgende verhaal.

Sinds een paar dagen voel ik me kittelorig. Lichtgeraakt. Tegen het boze aan, maar vooral teleurgesteld. Onmachtig ook. Het is een stemming waar ik lang geen last meer van heb gehad.
Vergelijk het met de buikpijn die je krijgt als een partner het uit maakt en jij nog niet klaar bent met de relatie. Ook al weet je diep in je hart dat het eind nabij was. Je houdt nog zielsveel van de ander en kan daar niks meer mee.
Ik heb een keer eerder liefdesverdriet gehad om werk. Het was het moment waarop Boudewijn Büch mij als cameraman afdankte en een genadeloze schop na liet geven door zijn producer. Tot overmaat van ramp steunden ook de bazen van het NOB me plotseling niet meer. Ze lieten me vallen als een baksteen.
De gezaaide twijfel over mijn kwaliteiten dreigde mijn carrière in een neerwaartse spiraal te drukken. Mijn ziel en zaligheid had ik gegeven voor Büch en zijn programma, maar uiteindelijk was ik stront.
Wat ik had gemaakt was goed; ik had alle materiaal frame voor frame met mijn eigen kritische ogen bekeken. Na uitzending schreef een serieuze recensent lyrisch over het filmwerk. Toch werd ik na die douw onzeker over alles.
Gelukkig waren er mensen bij de VARA die wel vertrouwen in mij hadden en me vrij snel daarna vroegen voor een trip met Jules Unlimited naar Engeland. En zo krabbelde ik langzaam uit mijn dalletje.
Het heeft indruk gemaakt. Sinds die tijd ben ik waakzaam.
En toch is het bijna weer gebeurt. Ik was zo enthousiast over een programma en de mensen er achter dat ik over het hoofd zag dat de liefde niet geheel wederzijds was. Ik gaf alles wat ik had en was blind voor enige afstandelijkheid van de andere kant. Bijna stootte ik mijn neus voor de tweede keer aan de spreekwoordelijke steen.
Mijn ogen zijn geopend. Ik ben nog steeds enorm betrokken en begaan, maar niet langer verliefd. Vanaf nu krijgen ze de professional die ze inhuren. Jammer, maar het zij zo.
Details kan en hoef ik niet geven. Die doen er ook niet toe. Het gaat er om dat ik deze week ontdekte dat de kippendrift, zoals Boudewijn mijn boosheid ooit in een van zijn columns in de Nieuwe Revu beschreef, niet verdwenen is.
Natuurlijk kan ik slecht tegen kritiek, maar zolang mensen eerlijk blijven is er niets aan de hand. Ik probeer altijd kritisch naar mezelf te kijken en zal de eerste zijn die het toegeeft als dingen beter hadden moeten zijn.
Maar zodra mensen hun eigen straatje schoonvegen en alle shit bij mij over de schutting gooien, zonder in te zien dat ik veel meer dan 100% heb gegeven, raken ze me mijn zwakke plek. Zij staan met hun volle gewicht op de lange tenen van een gevoelige cameraman. En dan word ik kwaad, kippendriftig of op zijn zachtst gezegd kittelorig.