Den Haag. Noem mij maar een mooiweerfilmer. Ik hou niet van lens poetsen. Bovendien raakt mijn haar altijd in de war als het regent. Lang leve de korte broek op een zonnige racebaan. Vandaag was het even niet anders. Een groot deel van de veteranenparade viel in het water en ik bijna ook.
Voor de live-uitzending van die optocht liep ik met een draadloze camera op de natte trambaan van de Haagse Kneuterdijk. Heen en weer om interviews met oud strijders te filmen. Het leek ons aardig om ook af en toe op een voertuig te klimmen. Dat is namelijk mogelijk als je draadloos bent.
De eerste keer ging het goed. Ik stond op een soort pantserding en hield me vast aan de buitenspiegel van de bestuurder. De soldaat in de uitkijkkoepel werd ondervraagd door onze razende reporter. Die hing aan de andere kant van het groene voertuig voor vredesmissies. Op het defileerpunt was de verslaggever afgestapt en ging ik mee om een rijdend shot te maken van de saluerende prins. In de regie vonden ze het geweldig.
Als ik applaus krijg, dan wil ik meer en dus besloten we het even later nog eens te proberen. Nu gingen we mee met een grote Jeep. Een soort pick-up waarvan de bak gevuld was met oude mannetjes, anjers en medailles. Ik stond voor op de smalle treeplank.
Je voelt hem al aankomen.
Weer reden we langzaam richting defilé. Ik draaide van de veteranen in het bakkie naar de voorkant van het vehikel en door naar Zijne Koninklijke Kroonprins. 180 graden om mijn eigen as op een vochtige plankje dat niet meer dan 15 bij 30 centimeter was. Tijdens deze pirouette kon ik me nergens aan vast houden, maar het ging prima en dus draaide ik door.
Precies op het moment dat ik weer uit kwam bij de baretten in de achterbak hield de chauffeur even in. De oude legertruck koppelde niet helemaal lekker en stokte een beetje. Mijn rechter voet glipte van de natte ondergrond en ik raakte uit balans.
Live geschakeld viel ik achterover. De kijkers thuis zagen in een flits de grijze lucht en verschrikt opkijkende veteranen. De oudste stak nog een hand uit, maar kon de onhandige cameraman niet vastpakken. Het publiek zei massaal: 'Oehwwwwwwwww!'
Mijn redding was de overkapping van de cabine, gemaakt van een soort tentdoek. Daar bleef ik met mijn dikke reet in hangen. Snel krabbelde ik overeind, maar het leed was al geschied. Uit een ooghoek zag ik dat zelfs de Minister President en de Kroonprins op het ereschavot smakelijk moesten lachen.
Op dat moment heb ik me voorgenomen dat ik mijn eigen stunts voorlopig alleen nog doe als de zon schijnt. En als er morgen in de krant foto's staan van een vrolijke Willem Alexander, weet dan dat hij gniffelde omdat ik bijna mijn nek brak.
Voor de live-uitzending van die optocht liep ik met een draadloze camera op de natte trambaan van de Haagse Kneuterdijk. Heen en weer om interviews met oud strijders te filmen. Het leek ons aardig om ook af en toe op een voertuig te klimmen. Dat is namelijk mogelijk als je draadloos bent.
De eerste keer ging het goed. Ik stond op een soort pantserding en hield me vast aan de buitenspiegel van de bestuurder. De soldaat in de uitkijkkoepel werd ondervraagd door onze razende reporter. Die hing aan de andere kant van het groene voertuig voor vredesmissies. Op het defileerpunt was de verslaggever afgestapt en ging ik mee om een rijdend shot te maken van de saluerende prins. In de regie vonden ze het geweldig.
Als ik applaus krijg, dan wil ik meer en dus besloten we het even later nog eens te proberen. Nu gingen we mee met een grote Jeep. Een soort pick-up waarvan de bak gevuld was met oude mannetjes, anjers en medailles. Ik stond voor op de smalle treeplank.
Je voelt hem al aankomen.
Weer reden we langzaam richting defilé. Ik draaide van de veteranen in het bakkie naar de voorkant van het vehikel en door naar Zijne Koninklijke Kroonprins. 180 graden om mijn eigen as op een vochtige plankje dat niet meer dan 15 bij 30 centimeter was. Tijdens deze pirouette kon ik me nergens aan vast houden, maar het ging prima en dus draaide ik door.
Precies op het moment dat ik weer uit kwam bij de baretten in de achterbak hield de chauffeur even in. De oude legertruck koppelde niet helemaal lekker en stokte een beetje. Mijn rechter voet glipte van de natte ondergrond en ik raakte uit balans.
Live geschakeld viel ik achterover. De kijkers thuis zagen in een flits de grijze lucht en verschrikt opkijkende veteranen. De oudste stak nog een hand uit, maar kon de onhandige cameraman niet vastpakken. Het publiek zei massaal: 'Oehwwwwwwwww!'
Mijn redding was de overkapping van de cabine, gemaakt van een soort tentdoek. Daar bleef ik met mijn dikke reet in hangen. Snel krabbelde ik overeind, maar het leed was al geschied. Uit een ooghoek zag ik dat zelfs de Minister President en de Kroonprins op het ereschavot smakelijk moesten lachen.
Op dat moment heb ik me voorgenomen dat ik mijn eigen stunts voorlopig alleen nog doe als de zon schijnt. En als er morgen in de krant foto's staan van een vrolijke Willem Alexander, weet dan dat hij gniffelde omdat ik bijna mijn nek brak.
foto: Rob Keeris
Arme Rein maar ik moet er wel om lachen!!
BeantwoordenVerwijderenBeste heer Hettinga,
BeantwoordenVerwijderenIk werd geattendeerd op uw stukje. Erg amusant, ik kan mij het voorval goed herinneren, ik schrok er wel van. Mijn lach was dan ook een lach van opluchting toen ik zag dat het goed met u ging.
Met vriedelijke groeten