camerafobie

Den Haag. Café restaurant Dudok. Een grote donkere mevrouw stapt op me af. Ze kijkt niet bepaald vrolijk uit haar ogen. Maakt zich groot en spreekt me streng aan: 'Meneer ik wil niet op televisie!'
'Nou, dat is prima. Ik zal er voor zorgen dat u niet in beeld komt.'
'Je hebt me net staan filmen…'
'Toen wist ik nog niet dat u niet in beeld wilde. Bovendien zat u niet in mijn shot. Dit is een telelens.'
'Maar ik wil niet dat het wordt uitgezonden.'
'Ik heb u niet opgenomen, dus ik kan met de hand op mijn hart beloven dat u niet op tv komt. Tenminste niet in het filmpje dat wij vandaag maken.'
'Ik vind het schandalig dat je zomaar mensen staat te filmen. Je moet toestemming vragen!'
'Mevrouw…'
'Ik zit hier met mijn zoon. We hebben eindelijk weer eens een prettige situatie. Ik heb hem een jaar niet gesproken. Dan wil ik niet dat dit wordt gefilmd. Of begrijp jij dat niet?'
'Maar u bent niet opgenomen. Voor de zekerheid zal ik de regisseur vragen of hij u en uw zoon er uit wil knippen als u toch per ongeluk in beeld bent.'
'Ziejewel! Jullie zijn allemaal hetzelfde. Je hebt me staan filmen en zegt gewoon dat het niet zo is. Ik vind het een grof schandaal.'
Mensen aan verschillende tafeltjes volgen geïnteresseerd het gesprek. De zoon van deze mevrouw kijkt naar het tafelblad en hij telt de ijsklontjes in het lege glas. Ik begrijp waarom het contact met zijn moeder niet optimaal is. Op een afstandje staat de geluidsman met een grijns. Hij weet dat ik hoop dat iemand me komt redden.
Het heeft geen enkele zin om de discussie aan te gaan, maar ik wil ook niet dat het in een vol restaurant uit de hand loopt.
'Mevrouw wij hebben toestemming van de eigenaar om hier te filmen. Wat we doen is onschuldig. Dat u er problemen mee hebt is inmiddels duidelijk. Ik zal er rekening mee houden. Helaas is het onmogelijk om aan iedereen toestemming te vragen. Dan kan ik mijn werk niet meer doen.'
'Ik vind het belachelijk.'
'Prima. Dat mag.'
'Laat mij en mijn zoon verder met rust.'
'Doe ik. Laat u mij dan ook met rust?'
'Ik wil dat je weg gaat.'
'Helaas kan dat nog niet.'
Ze gaat zitten. Twee minuten later staat ze bij twee mensen aan een ander tafeltje. Ze wijst in mijn richting. Wat er gezegd wordt hoor ik niet. Het duurt een tijdje. Dan staan die mensen op en lopen ze naar buiten. Precies op het moment dat een serveerster met hun bestelling komt.
Gelukkig heeft de eigenaar van het restaurant alle begrip voor de situatie. Volgens hem is deze mevrouw er vaker en altijd valt ze mensen lastig. Als we uiteindelijk een half uurtje later naar buiten lopen heb ik zin om mijn tong naar haar uit te steken, maar ik durf niet.