the phone (3)

De Meern. De reacties naar aanleiding van de eerste uitzending van The Phone zijn wisselend. Het verbaast me niet, maar ik hoor en lees opeens de gekste verhalen. De meningen van een aantal televisiemakers op het web lokken mij uit de tent. Opeens heb ik de onbedwingbare behoefte om een en ander toe te lichten.
Als Phone-fan van het eerste uur en cameraman die overal met zijn neus bovenop staat weet ik als geen ander dat er bij dit programma minder in scène is gezet dan je zou denken. Dat is ook wat ik er zo leuk aan vind en ik hoop dat de makers dit vol houden. De verleiding om steeds meer te manipuleren ligt op de loer, maar tot nu toe gebeurt dat minimaal.
Natuurlijk krijgen de kandidaten een zendertje voor het geluid en als ze iets doen dat zich dreigt te onttrekken aan het oog van de camera's dan ontvangen ze een bericht waarmee ze worden bijgestuurd. Een mooi voorbeeld is het jatten van een fiets in de eerste aflevering.
De twee jongens hollen achter elkaar aan. Eentje heeft een beduidend betere conditie dan de ander. De achterste bedenkt puffend en hijgend dat een fiets de oplossing is voor zijn probleem. Hij spreekt een dame langs de kant van de weg aan. Zij denkt dat die twee achter elkaar aanzitten. Misschien is de voorste een dief. Gelijk geeft ze haar fiets mee. De trage kandidaat haalt de voorste in en laat hem achterop springen. In de verte blijft een mevrouw verbijsterd achter.
Het is de mooiste manier om een fiets te jatten die ik ooit heb gezien. Je verzint het niet!
De programmamakers raken in paniek. Nu gaan de kandidaten sneller dan verwacht. Dat levert problemen op met het verplaatsen van camera's die van A naar B moeten. Via portofoons wordt contact opgenomen met 'ground control' en daar vandaan worden de deelnemers gebeld. Niet fietsen! Ze zetten de fiets aan de kant (op slot) en rennen verder.
Echt gebeurt. Ik was er bij. De fiets is naar verluid keurig netjes teruggegeven aan de rechtmatige eigenaar. Hoe, dat weet ik niet. Ik denk met dank aan de politie.
Inmiddels heb ik ook een keer gedraaid hoe de kandidaten worden gestrikt. Er wordt niemand gecast. Mensen worden echt verrast door de rinkelende telefoon. Natuurlijk bepalen de makers waar ze een toestel achter laten en wanneer ze deze over laten gaan. Zo kan je een beetje sturen. Er valt wel eens iemand af, omdat niet iedereen die de telefoon opneemt gelijk enthousiast is. Maar ook hier beïnvloeden de makers minder dan bij een gemiddeld amusementsprogramma.
Het contact met de kandidaten wordt tot een minimum beperkt. Cameramensen mogen niet met de ze spreken. Natuurlijk komen de deelnemers en de programmamakers wel eens bij elkaar in de buurt, bijvoorbeeld in een klokkentoren, maar nooit is er contact.
Het programma wordt opgenomen met zes camera's die zich telkens van locatie naar locatie verplaatsen op brommertjes. Hoog in de lucht hangt een helikopter met wescam en er wordt gebruik gemaakt van een berg minicamera's. Daar waar mogelijk worden bewakingscamera's afgetapt. Er is een geluidsman die op gepaste afstand achter de kandidaten aan gaat (op een fiets), zodat hij de zenders kan ontvangen. Hij neemt alles op met een DAT recorder. Dit signaal wordt naar de controlroom gezonden waar ze ook het beeld van de helikopter kunnen zien. Alle cameramensen op locatie horen de kandidaten met behulp van een scannertje. Zo kunnen ze volgen wat er gebeurt en anticiperen als het nodig is. Via een portofoons kunnen de regisseurs en cameramensen met elkaar praten. Overleg is noodzakelijk op momenten dat het even anders gaat dan bedacht.
Met behulp van ingewikkelde schema's en een sterk script kan je dit programma goed maken, maar dit is ook de meest ingewikkelde show uit mijn cameracarrière. Natuurlijk staat zoiets niet in één keer. Ik vrees dat we een aflevering of acht nodig hebben voor we in alle valkuilen zijn getrapt waar we in kunnen trappen. Daarom hoop ik vurig dat de AVRO en de kritische kijkers geduld met ons hebben. Een tweede serie kan alleen maar (nóg) beter worden.