gek

Hilversum. Ik werk in een dynamische bedrijfstak waar het woord flexibiliteit hoog in de vaandels staat. Wij van de televisie zijn 365 dagen per jaar paraat en als het moet 24 uur per dag. Dat is inherent aan de business. Daar staat tegenover dat we verschrikkelijk mooi en afwisselend werk hebben.
In een wereldje vol cowboys en indianen zijn er maar weinig ondernemingen met fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden. Een humaan personeelsbeleid is uniek in Hilversum.
Achter de schermen wordt momenteel gewerkt aan een branche-CAO voor de facilitaire bedrijven, maar of dat ook echt wat zal wordt moet ik eerst zien voor ik het kan geloven. Gelukkig werk ik voor een club die het netjes voor elkaar heeft, maar ook bij ons is niet alles even goed geregeld.
Pas deze week ontdekte ik wat de prijs is die wij betalen voor ons fantastische baantje. Het is me nooit zo opgevallen, want ik was fulltime beschikbaar, maar nu ik een kindje heb moet ook ik schipperen met mijn tijd. Ik kwam er achter dat onze directeuren het heel normaal vinden dat wij altijd klaar staan voor de firma.
Er is een regeling die zegt dat operationelen (cameramensen en geluidsmensen) formeel geen recht hebben op een vaste vrije dag in de week. Ze werken vijf van de zeven dagen en het bedrijf mag een week van te voren beslissen welke dagen dat zullen zijn.
Gelukkig hebben wij een geweldige planning met drie super sociale gasten die buitengewoon veel rekening houden met onze wensen. Ons rooster ontstaat meestal in goed overleg en er zijn genoeg collega's met een vaste vrije dag. Voor zover ik weet blijven de planners daar netjes vanaf, maar strikt genomen hoeven ze dat niet.
Nou ga ik over een tijdje ook aan de papadag en ik wil er niet aan denken dat de baby straks alleen thuis moet blijven, omdat iemand uitgerekend op die dag een filmpje met mij wil maken. Het is theorie, want in de huidige praktijk zal het niet snel gebeuren, maar ik ben meester in het bedenken van doemscenario's. Stel dat op een dag een andere manager de scepter zwaait en mijn vrienden van de planning de toko hebben verlaten; dan kan er opeens een heel ander beleid zijn en zit ik met een kind zonder oppas.
Dus vroeg ik mijn baas hoe ik dit hypothetische probleem kan oplossen. Het bleek een simpel verhaal: Als je parttime (80%) gaat werken heb je wél recht op een vaste vrije dag. Blijf je fulltime werken dan kan dat formeel gezien niet. Ook al maak je fluitend je uren door bijvoorbeeld alle weekenden te werken.
Wij werken met een zogenaamde jaarurennorm. Dat wil zeggen dat je in een jaar tijd een bepaald aantal uren moet werken. Ga je daar overheen dan heb je overuren. Die worden á 120% worden uitbetaald of je kan ze later compenseren. Haal je de norm niet, dan heb je een probleem.
Ik zit er tot nu toe ieder jaar dik boven en hoef me geen zorgen te maken over mijn persoonlijke werkgelegenheid. Toch moet ik straks 80% gaan werken als ik 100% zeker wil zijn van die ene vaste vrije papadag in de week. De jaarurennorm wordt dan naar beneden bijgesteld.
Stel nou eens dat ik dan wel vijf dagen in de week blijf werken, door af en toe een weekendje mee te pikken of extra uren te maken in het buitenland; dan haal ik nóg sneller mijn (aangepaste) norm. De 20% die ik in eerste instantie inlever krijg ik later terug in de vorm van overuren á 120%.
Dat is logisch.
En zo bedacht ik tijdens het gesprek met de baas dat ik méér kan verdienen en ook nog een vaste vrije dag kan afdwingen, door mijn contract aan te passen en vervolgens keihard aan de kar te trekken…
Niet gek. Of toch?