papa razzo

Den Haag. Telkens als ik vrolijk ben verlaat mijn papa de ruimte, om even later terug te komen met een zwarte toeter. Daar achter verschuilt hij zich. Het is een oog. Dat houdt hij voor mijn neus en bij iedere glimlach die ik produceer hoor je 'klik'. Doe ik gek dan zegt hij 'klik klik klik'. Het is een afwijking waar mijn moeder geen last van heeft. Die zit de hele dag naar mij te staren en als ik lach, lacht zij terug.
Papa maakt bijna elke dag nieuwe foto's van mij. Hij heeft er misschien al duizend. Of meer. Veel opnamen gooit hij ook weer weg. Het schijnt dat hij best kritisch selecteert. 's Avonds zit hij uren achter zijn computer. De mooiste plaatjes bewaart hij in een mapje. Die laat hij later afdrukken. En als ik echt goed heb geposeerd mag ik op het internet. Op zijn weblog of op een geheime site voor de oma's.
Mensen die de foto's bekijken zeggen 'oh' en 'ah'. Om die reacties is het mijn papa te doen. Stiekem pikt hij zo een deel van mijn aandacht in. Hij denkt dat hij mooie foto's heeft, maar ik weet wel beter; het is simpelweg mijn verblindende schoonheid. Iedereen kan fotograferen met een Art in de buurt.
Soms word ik er wel een beetje moe van. Altijd weer opletten hoe ik er uit zie, lachen naar het vogeltje en doen alsof het mij allemaal niets kan schelen. Zelfs in mijn slaap valt Paparazzo me lastig. Nooit, nooit, nooit laat hij me met rust. En als hij is uitgefotografeerd komt de videocamera uit de hoge hoed. Moet ik óók nog opletten wat ik zeg.
Vandaag waren we op het strand. Had mijn vader een vriendje meegenomen met dezelfde afwijking. Nog zo'n mannetje met een digitale camera en een groothoeklens. Geen seconde lieten ze mij met rust. Ik voelde me een beetje opgejaagd in mijn rode Bugaboo en begreep hoe Lady Di zich moet hebben gevoeld in Parijs.
Heeft een baby tegenwoordig geen enkel recht meer op een beetje privacy?