slaap kindje slaap

De Meern. Als hij roerloos in zijn wiegje ligt kijk ik regelmatig of ik hem nog zie ademen. Het buikje gaat een beetje omhoog en weer omlaag. Ik volg zijn naveltje; het hoogste punt. Heel even beweegt zijn linker handje. Een doekje ligt per ongeluk over zijn schouder. Heeft hij zelf gedaan. De knuffel, waarvan wij hopen dat het zijn favoriet wordt, ligt tegen het schattige wipneusje.
Het is nacht. Ons kereltje slaapt. Op dit soort momenten is hij zo aandoenlijk! Ik kan er uren naar staren en vergeten dat ik zelf moet gaan slapen. Straks meldt hij zich weer.
Zijn mondje staat een klein stukje open. Af en toe kreunt hij zachtjes. Het is zijn manier van zuchten. De geluidjes die hij in zijn slaap maakt moet ik snel een keer opnemen. Ze zijn te grappig. Soms is het net een geitje.
Dan is het weer een tijdje stil.
Hij ligt op zijn rug. Het hoofdje gedraaid naar rechts; zijn voorkeurshouding. Hoe wij ook proberen om hem naar de andere kant te keren, steeds weer draait hij terug. Alsof er een springveer op zijn nekspier staat. Nu al eigenwijs en extreem rechts.
Armen wijd. Het lakentje heeft meneer van zich afgeschopt. Het heeft weinig zin om het terug te leggen, maar we doen het telkens weer.
Hij piept. Strekt zijn armen, recht de rug en rekt zijn stevige babybenen. Even vrees ik dat hij wakker wordt, maar hij slaapt onrustig verder. Vermoedelijk verwerkt hij de indrukken van de afgelopen dag. Ik zou dolgraag willen weten waar mijn zoon nu over droomt.
Hij groeit als de zonnebloem in onze tuin. Het blauwe broekje van Charlotte is al te klein. Dik een maand geleden zat het ruim, nu heeft hij hoog water. Zijn bolle kuiten komen er onderuit. Ik kijk naar de voetjes met tien microscopische wiebelteentjes. Natuurlijk vraag ik me af waar die O-beentjes en die wonderlijke voetjes onze schone slaper later naartoe zullen voeren.