alleen met z'n tweetjes

De Meern. Natuurlijk. Moeders trekt de deur achter zich dicht en meneer zet een keel op. Ons eerste avondje samen en binnen een minuut is het mis. Hij ligt in zijn nieuwe wippertje, ik heb een collega aan de telefoon en buiten start mijn lieve lief haar groene Golf. Ze gaat naar de na-gym ofzo.
Ik had me voorgenomen om een uurtje uitsluitend mannendingen te doen. Samen ongestoord Sportjournaal kijken, rustig lezen in een Formule1 blaadje of alle tuinafval in de vuurkorf even lekker laten fikken. Maar meneer mist zijn moeder.
Het lijkt godverdomme afgesproken werk. Of is er opzet in het spel?
Ik prop het speentje in zijn mond, maar met een boogje spuugt hij het weer uit. Gevolgd door hartverscheurend huilen. Ik zie zelfs echte krokodillentranen. Zijn hoofd loopt rood aan. Het is tijd om de telefoon op te hangen.
In de ijskast staat een flesje noodrantsoen. Natuurlijk weet ik wat ik daarmee moet doen. Althans dat denk ik. Voor mij én mijn zoon wordt het zijn eerste tietloze maaltijd. Het is in ieder geval goed uitgelegd.
Nu de praktijk.
Au bain-marie. Het pannetje dat ik gekozen heb is aan de grote kant, dus moet ik het flesje vasthouden, anders tuimelt het om door de luchtbel bovenin. In de box laat de kleine schreeuwlelijk nog steeds van zich horen. En hoe! Papa loopt heen en weer van fornuis naar fopspeen en terug.
Niet warmer dan 35 graden, staat in het Groeiboekje, maar hoe meet je dat? Ik doe een druppel op mijn pols en denk dat het nog iets warmer kan. Voor het eerst proef ik de maaltijd van mijn kind. Wat moet je anders met die druppel doen?
Op de bank wil het mannetje niet rustig in mijn arm blijven liggen. Hij is behoorlijk over zijn toeren. Van het flesje begrijpt hij niks. We lopen een rondje en ik neem het risico dat de melk weer afkoelt voor lief.
Tweede poging en weer geen succes. Nog een rondje. Natuurlijk spuugt hij het speentje telkens op de grond en dus moet ik het afspoelen of even zelf in de mond nemen. Nog even en ik lijk op een ervaren papa.
Bij de derde poging met het flesje krijgt meneer-de-baby wat binnen. Als ik nu geduldig blijf proberen komt het misschien goed. Alleen is dat nou net niet mijn sterkste kant. Ik kijk op de klok en zie dat mijn vriendin pas over een uur thuis zal komen. Dan vraag ik de jongen of hij alsjeblieft een beetje mee wil werken. Praten helpt.
Als mijn vriendin uiteindelijk na anderhalf uur thuis komt staat het lege flesje op de bank. Er ligt een doekje naast. Vader en zoon zijn boven. Ze zijn zojuist samen, in het grote bed, in slaap gevallen.