Istanbul, Turkije. Trouw nooit een cameraman! Het zijn stuk voor stuk verwende gasten. Jonge beroepsfilmers zijn nog aantrekkelijk, grappig, stoer en sterk. Ze lopen over van de leuke verhalen. Het nadeel is hun tomeloze ambitie en ze zijn net als de zeeman vaak van huis.
Maar ook elke cameraman wordt ouder. Je merkt het aan de zwembandjes die ontstaan door ongezond eten. Vaak langs de weg. Maar erger is nog dat ze verwend raken. Ze zijn overal geweest en hebben alles al een keer meegemaakt. Als partner van een cameraman loop je het levensgrote risico dat jouw mannetje snel verveeld is en veel meer uitdagingen in het leven nodig heeft dan normale mensen.
Een filmer op leeftijd wordt echt verschrikkelijk en in veel gevallen onhandelbaar. Het worden mannen met versleten ruggen die honderd keer de wereld rond zijn geweest en denken dat ze alles beter weten. Er is uiteindelijk geen klant meer die met ze wil werken, omdat ze in de loop der jaren ongemerkt zo flexibel als een spoorbiels zijn geworden. Ondertussen beroepen ze zich de hele dag op in het verleden behaalde resultaten.
Toen ik als jong ventje bij het NOB begon, werkten daar een hoop oude cameramannen. Grote kerels die 's ochtends aan de koffietafel begonnen met uitrekenen hoe lang ze nog moesten tot hun pensioen. Vervolgens zeiden ze hoe goed het vroeger allemaal was en uiteindelijk kwamen de smeuïge verhalen uit de oude doos. Ze hadden niet in de gaten dat ze, ondanks hun rijke historie, toch vaak hetzelfde vertelden.
Het merendeel van deze mannen is inmiddels weg door een reorganisatie. Soms mis ik de verhalen over loeizware apparaten en wilde avonturen in het zwartwittijdperk. Zo vergeet ik nooit de collega die bloedserieus vertelde dat hij de landing op de maan had gedraaid. De man had die nacht in '69 op het dak van een studio gestaan en een shot gemaakt van de maan, maar het werd gebracht alsof hij en niet Neil Armstrong de eerste was. That's one step for 'onze Ap', one giant leap for mankind.
Ik stond er bij en hoorde het aan. Nam me heilig voor om nooit zo te worden. Tegelijkertijd zag ik dat het kinderlijk eenvoudig was om bij klanten populairder te worden dan deze verroeste club. Ik hoefde geen briljant cameraman te zijn als ik maar enthousiast was.
Maar het gaat hard. Inmiddels zijn we bijna vijftien jaar verder en zit ik op de praatstoel. Er is een nieuwe generatie cameramensen die zich bijvoorbeeld de programma's van Boudewijn Büch amper voor de geest kunnen halen. En als ze het zich herinneren, dan vonden ze dat 'kei saai'.
Ondertussen heb ik serieus veel gezien. Ik ben op alle continenten geweest en denk dat ik er maar weinig onderwerpen zijn waar ik niet over mee kan praten. Been there, done that, got the t-shirt. Zo zit ik nu alweer voor de tweede keer bij de Grandprix van Turkije en het voelt bijna als 'just another day at the office'.
Dus wat nu?
Ik doe mijn uiterste best om me te blijven verbazen, wil gelukkig zijn op alle plekken waar ik mag filmen en probeer niet iedereen te onderbreken met een nóg sterker verhaal. Maar dat is nu al moeilijk en ik ben pas 35.
Heb medelijden met mijn vrouw en kind.
Maar ook elke cameraman wordt ouder. Je merkt het aan de zwembandjes die ontstaan door ongezond eten. Vaak langs de weg. Maar erger is nog dat ze verwend raken. Ze zijn overal geweest en hebben alles al een keer meegemaakt. Als partner van een cameraman loop je het levensgrote risico dat jouw mannetje snel verveeld is en veel meer uitdagingen in het leven nodig heeft dan normale mensen.
Een filmer op leeftijd wordt echt verschrikkelijk en in veel gevallen onhandelbaar. Het worden mannen met versleten ruggen die honderd keer de wereld rond zijn geweest en denken dat ze alles beter weten. Er is uiteindelijk geen klant meer die met ze wil werken, omdat ze in de loop der jaren ongemerkt zo flexibel als een spoorbiels zijn geworden. Ondertussen beroepen ze zich de hele dag op in het verleden behaalde resultaten.
Toen ik als jong ventje bij het NOB begon, werkten daar een hoop oude cameramannen. Grote kerels die 's ochtends aan de koffietafel begonnen met uitrekenen hoe lang ze nog moesten tot hun pensioen. Vervolgens zeiden ze hoe goed het vroeger allemaal was en uiteindelijk kwamen de smeuïge verhalen uit de oude doos. Ze hadden niet in de gaten dat ze, ondanks hun rijke historie, toch vaak hetzelfde vertelden.
Het merendeel van deze mannen is inmiddels weg door een reorganisatie. Soms mis ik de verhalen over loeizware apparaten en wilde avonturen in het zwartwittijdperk. Zo vergeet ik nooit de collega die bloedserieus vertelde dat hij de landing op de maan had gedraaid. De man had die nacht in '69 op het dak van een studio gestaan en een shot gemaakt van de maan, maar het werd gebracht alsof hij en niet Neil Armstrong de eerste was. That's one step for 'onze Ap', one giant leap for mankind.
Ik stond er bij en hoorde het aan. Nam me heilig voor om nooit zo te worden. Tegelijkertijd zag ik dat het kinderlijk eenvoudig was om bij klanten populairder te worden dan deze verroeste club. Ik hoefde geen briljant cameraman te zijn als ik maar enthousiast was.
Maar het gaat hard. Inmiddels zijn we bijna vijftien jaar verder en zit ik op de praatstoel. Er is een nieuwe generatie cameramensen die zich bijvoorbeeld de programma's van Boudewijn Büch amper voor de geest kunnen halen. En als ze het zich herinneren, dan vonden ze dat 'kei saai'.
Ondertussen heb ik serieus veel gezien. Ik ben op alle continenten geweest en denk dat ik er maar weinig onderwerpen zijn waar ik niet over mee kan praten. Been there, done that, got the t-shirt. Zo zit ik nu alweer voor de tweede keer bij de Grandprix van Turkije en het voelt bijna als 'just another day at the office'.
Dus wat nu?
Ik doe mijn uiterste best om me te blijven verbazen, wil gelukkig zijn op alle plekken waar ik mag filmen en probeer niet iedereen te onderbreken met een nóg sterker verhaal. Maar dat is nu al moeilijk en ik ben pas 35.
Heb medelijden met mijn vrouw en kind.
Er zijn geen mensen op de maan geweest! Echnie! Die Ap stond daar kompleet voor joker !
BeantwoordenVerwijderen