vliegtuigklets

KL1613, Amsterdam – Istanbul. Er zaten twee heren achter mij in het vliegtuig. Ieder aan een kant van het gangpad en je hoefde niet om te kijken om een beeld van ze te krijgen. Goedkope pakken, scheiding in het midden en net even de verkeerde sokken of stropdas. Eentje had een baard, denk ik. Qua geluid was het een ander verhaal. Ze spraken zo luidruchtig dat ik het gesprek wel móést volgen.
Het mannetje achter mij, was het meest aan het woord. Van hem kon ik alle teksten letterlijk volgen. Of ik wilde of niet. Uit pure verveling heb ik een stukje meegeschreven.

'Ik kan daar verhalen over vertellen die ik nu niet ga vertellen, maar laat me er één ding over zeggen… Ik kan je vertellen dat ik dingen heb gezien en gehoord die echt niet door de beugel kunnen.'
'Er moet iets zijn gebeurt…'
'Als ik jou dat zou vertellen, dan zou je ook denken van ehhhhh, maar met alle respect; dat wil je niet weten.'
'Je hoeft mij niks te vertellen.'
'Nou je moet weten dat het heel erg was. Absoluut ongekend.'
'Als jij het zegt.'
'Nou ik kan er niks over zeggen, maar terecht dat ze er wat aan gedaan hebben. Het gaat in de business toch om vertrouwen.'
'Ik begrijp wat je bedoelt.'
'Als ik naar dingen kijk, de situaties zoals ze zijn, dan kan ik zeggen dat Wilfried geen beslissingen durft te nemen. Wilfried niet. Dan kan je zeggen: "Het gaat een tijdje goed", maar uiteindelijk gaan die adviseurs er mee aan de haal. En die hebben allemaal maar één belang…'
'Hun eigen belang.'
'Precies!'
'Ja.'
'Het vervelende is dat zo'n verhaal dan lastig wordt. Heel vervelend. En dan kan ik… Ik zit daar maar mooi mee. Word ik schijtziek van. Mag je best weten.
Vanuit Portugal krijg ik telefoon van Wilfried. Vanuit Portúgal! Nou-jaaaaahhh!'
'Kijk, dan hoef ik niet te weten.'
'Nee. Ja, maar goed. Ik erger me. Dan belt hij met de mededeling dat het kut gaat. Moeten er dingen worden vervangen. En dat had ik al gezegd waar Wilfried bij was. Krijg ik het later toch nog op mijn brood. Zo ga ik geen zaken meer doen. Dat doe je gewoon niet. Maar het is me een verhaal.'
'Mwja…vervelend.'
'Ook zo'n verhaal is dat die Wilfried twee keer per jaar een soort zuivering deed. Ieder half jaar dus. Twee keer een boekhoudkundige truc om de boel een beetje op te kalefateren. Maar ik denk dan: Ho ho… luister even! Zo gaat dat niet. Dat stuk van het pensioenfonds en een deel van de winst zomaar inzetten. En de reserves…'
'Ja.'
'En dan belt hij vanuit Portugal, ik stond er van te kijken, met een verhaal; volstrekte nonsense. Onzin! Weet je wat het is? Het is een kwestie van ehm… je moet zo'n cijferverhaal gewoon… Je haalt het niet. Het is niet oké. Aan de andere kant; hij was de laatste paar jaar ehhhhh, maar dat weet iedereen. Dat is ook een heel verhaal. Snap je, Hans?'
'Maar dan nog, hé?!'
'Hij heeft een relatieprobleem. Tenminste, dat zeggen ze. Je-weet wel. Daar in Portugal. Eerst in Amerika en nu dit. Gek toch, zoveel problemen? En wie mag het oplossen? Precies! Wil zit in de Algarve en ik op kantoor.'
'Is hij niet ook…?'
'…Wilfried is in Japan geweest. Geweldig. Met die taal daar. Echt een verhaal. Wat ik er van gehoord heb. Ow ow ow.'
'Tsja.'
'Jij hebt ook klappen gehad en ik weet ook wel. En ik weet precies waarom jij er nog zit. Ik weet wel welke klant jou back-upt, maar dat mag ik niet zeggen. Het valt overigens in het niet met wat die Wilfried allemaal paraat maakt. 50% van zijn aandelen is van haar. Gedoe man.'
'Mmmmwa.'
'Ik weet ook dat er lange discussies zijn geweest toen ze terug kwamen van die presentatie. Wilfried was helemaal over de rooie. Dan denk ik: Wil, dat moet je niet doen. Godverdomme en zo. Tijdens de jaarvergadering roept hij ook vanalles. En in het MT. Vind je het gek dat ze niet tevreden over hem zijn?'
'Ja, maar…'
'Moet je goed luisteren. Als die vakbonden zich er mee gaan bemoeien, dan weet je het wel. Wat denk je dat er gebeurt als het hele verhaal over een paar weken niet door gaat?'
'Het gaat niet door.'
'Onbestaanbaar!'
'Gaat het door dan?'
'Nou dan krijg je op een gegeven moment flauwekul. Laat ik zeggen flauwekul. Zo veel mogelijk. En de mentaliteit van die mensen is ook nog eens maar zo zo. Dus dan kunnen ze het krijgen ook.'
'Je bedoelt in de CAO?'
'Misschien is het iets voor Wilfried om de kastanjes uit het vuur te halen. Ja, die zit toch maar een beetje in Portugal daar.' 'Dus…'
'Ja, maar die Wil… onze Wilfried… dat is ook maar een mens.'

Jullie mogen blij zijn dat ik alleen het laatste kwartier van deze vlucht heb zitten pennen. Ik heb twee en een half uur naar de loze woorden van deze stomvervelende opscheppende bralbal moeten luisteren.

Istanbul, Turkije