De Meern. Ik heb altijd een hartgrondige hekel gehad aan ouders en grootouders die zich voorover bukken, bijna in de box kruipen en op een belachelijk toontje tegen een baby gaan brabbelen. Koekkoek, piepekoek en de meest populaire koedie koedie koedie.
Belachelijk!
Wat moet dat kind wel niet denken van die grote volwassen gezichten die plotseling veel te dichtbij komen en geluidjes produceren die uit een klok horen te komen. Toen ik drie maanden was vond ik het al zo zielig voor mijn ooms en tantes dat ik ze maar na ging doen. Zo liet ik ze in de waan dat ze grappig waren.
Kgoe kgoe kgoe kgoe kgoewwwwwww…
De afgelopen jaren heb ik goed gekeken bij alle baby's in mijn omgeving en ik heb me heilig voorgenomen nooit zulke idiote geluidjes te maken. Mijn kind zou door zijn vader vanaf dag één op een volwassen manier worden toegesproken. Gewoon normaal en vooral niet met zo'n debiel toontje. Simplistisch gedoe zou ik overlaten aan anderen.
Maar nu de praktijk.
Het mannetje is op zijn best als zijn buikje is gevuld. Dan zwaait hij als een doorgedraaide dirigent met zijn armpjes en kijkt tevreden in het rond. Hij rekt zich uit en steekt de beentjes in de lucht. Trots toont hij een buikspierkracht waar zijn ouders jaloers op zijn. Zolang niemand naar hem kijkt kan hij zich blijven verwonderen over de kleurrijke slinger aan het plafond, die daar nu al drie maanden hangt. Ook het bouwpeertje dat nog steeds niet is vervangen door een serieuze lamp fascineert mateloos.
Op zijn shirt staat met grote letters Happiness en dat draagt meneer probleemloos uit. Voor hem is het elke dag feest. Hier licht het geluk in hoogst eigen persoon.
En zodra ik mijn gezicht laat zien moet hij ontzettend lachen.
'Aguuwww', zegt hij. Van de glimlach die daarop volgt smelt ieder volwassen mens.
'Akguuuuu!', doe ik terug, in de hoop dat hij het nog eens zal doen en ik lazer in de valkuil waar ik al die jaren zo'n hekel aan had. Ik trek er zelfs gekke bekken bij.
Komt het door de betoverende geur van Zwitsal, vermengd met een klein beetje zuur van uitgespuugde mamamelk? Het werkt op mij heerlijk verslavend. Die olijke ogen, de tandenloze lach en het kleine pinkje dat in de lucht gestoken wordt.
'Ooooowwwwh', zegt hij al. En: 'Akrrrrr.'
'Wuh.'
'Ahhhhh…' of 'ie-ju-ie-ie-ie-ieh'
Hoe schrijf je al die fantastische woorden?
Het is in ieder geval een goed gesprek tussen vader en zoon over de liefde. Volstrekt logisch dat ik me aanpas aan zijn taalgebruik.
'Aguwgh', fluister is stiekem in zijn oor.
'Oowh', zegt hij.
Belachelijk!
Wat moet dat kind wel niet denken van die grote volwassen gezichten die plotseling veel te dichtbij komen en geluidjes produceren die uit een klok horen te komen. Toen ik drie maanden was vond ik het al zo zielig voor mijn ooms en tantes dat ik ze maar na ging doen. Zo liet ik ze in de waan dat ze grappig waren.
Kgoe kgoe kgoe kgoe kgoewwwwwww…
De afgelopen jaren heb ik goed gekeken bij alle baby's in mijn omgeving en ik heb me heilig voorgenomen nooit zulke idiote geluidjes te maken. Mijn kind zou door zijn vader vanaf dag één op een volwassen manier worden toegesproken. Gewoon normaal en vooral niet met zo'n debiel toontje. Simplistisch gedoe zou ik overlaten aan anderen.
Maar nu de praktijk.
Het mannetje is op zijn best als zijn buikje is gevuld. Dan zwaait hij als een doorgedraaide dirigent met zijn armpjes en kijkt tevreden in het rond. Hij rekt zich uit en steekt de beentjes in de lucht. Trots toont hij een buikspierkracht waar zijn ouders jaloers op zijn. Zolang niemand naar hem kijkt kan hij zich blijven verwonderen over de kleurrijke slinger aan het plafond, die daar nu al drie maanden hangt. Ook het bouwpeertje dat nog steeds niet is vervangen door een serieuze lamp fascineert mateloos.
Op zijn shirt staat met grote letters Happiness en dat draagt meneer probleemloos uit. Voor hem is het elke dag feest. Hier licht het geluk in hoogst eigen persoon.
En zodra ik mijn gezicht laat zien moet hij ontzettend lachen.
'Aguuwww', zegt hij. Van de glimlach die daarop volgt smelt ieder volwassen mens.
'Akguuuuu!', doe ik terug, in de hoop dat hij het nog eens zal doen en ik lazer in de valkuil waar ik al die jaren zo'n hekel aan had. Ik trek er zelfs gekke bekken bij.
Komt het door de betoverende geur van Zwitsal, vermengd met een klein beetje zuur van uitgespuugde mamamelk? Het werkt op mij heerlijk verslavend. Die olijke ogen, de tandenloze lach en het kleine pinkje dat in de lucht gestoken wordt.
'Ooooowwwwh', zegt hij al. En: 'Akrrrrr.'
'Wuh.'
'Ahhhhh…' of 'ie-ju-ie-ie-ie-ieh'
Hoe schrijf je al die fantastische woorden?
Het is in ieder geval een goed gesprek tussen vader en zoon over de liefde. Volstrekt logisch dat ik me aanpas aan zijn taalgebruik.
'Aguwgh', fluister is stiekem in zijn oor.
'Oowh', zegt hij.
Jaaaaaaaaa dat ken ik, en gelukkig heb ik er niet aan toegegeven en voor zover mogelijk normaal met ze gekletst. De rest hebben de teletubbies en tictac wel gedaan ....... Nu weet ik trouwens nog steeds niet waarom het uiteindelijk wel twee megaslimme meiden zijn geworden, moeders invloeden zullen we dan maar zeggen. (Die deed "dat" trouwens ook niet)
BeantwoordenVerwijderenZo beginnen de eerste gesprekken tussen grote en kleine jongens.En blijf oefenen samen!
BeantwoordenVerwijderenJR, samen met het stuk waarin je schrijft dat je, o onmogelijkheid, boven je schaal van geluk uitstijgt (van 22 mei, ik heb het speciaal opgezocht), vind ik dit de twee grootste juweeltjes in je privé/papa-rubrieken. Hier spreekt zoveel liefde uit...
BeantwoordenVerwijderenHou vast, elk sprankje.
Dat gebrabbel tegen ukkies heeft zelfs een officiele naam: motherese. Het is biologisch ingebouwd bij ouders, zodat een kind leert om te gaan met taal. (lang en ingewikkeld verhaal, dit was 'the short-cut-story'. Dusseh... brabbel lekker verder en geef moeder de natuur de schuld!
BeantwoordenVerwijderen