Istanbul, Turkije. Het leven van de RTL GP cameraman bij Formule1 is niet zo avontuurlijk als je wellicht denkt. Hij draait interviews met de helden, staat met zijn telelens vooraan en komt op plekken waar de echte autosportliefhebber misschien een moord voor zou plegen, maar dat is dan ook alles. Om het voor het thuisfront iets interessanter te maken dik ik de verhalen een beetje aan. Zo roep ik dat het lange dagen zijn en vaak in warme landen. Ik loop kilometers, moet sjouwen met de loodzware camera en sta de hele tijd op mijn poten. Het is oppassen geblazen dat het woord 'vakantie' niet wordt gebruikt als verklaring voor de bruine tint. Maar ingewikkeld is het niet.
Dit baantje wordt pas spannend als er iets mis gaat. Dat gebeurt gelukkig niet iedere dag, maar er zijn van die dagen dat zelfs een door de wol geverfde F1-cameraman blij is dat hij 's avonds in zijn eenzame hotelbedje ligt en even kan ontspannen.
Zo ook vandaag.
Laten we zeggen dat het niet mijn dag was. Ik kan het toelichten met het verhaal van zo'n schrikmoment:
Vlak voor de finish van de GP2 race, aan het eind van de middag stond ik onzinnig te babbelen met grandprixvrienden in de benauwde tent van Spyker tot Allard en ik besloten om toch nog even de altijd sympathieke Ho Pin Tung te interviewen. Daarvoor moest ik een ander schijfje in mijn camera steken. De disk met interviews die we al gedraaid hadden zou worden opgehaald voor verwerking in de reportagewagen aan de andere kant van de baan.
Dus ik grabbelde in mijn rugzak, zocht tussen accu's, kabelzooi en andere essentiële accessores, maar de betreffende GP2/Porche-disk was niet te vinden. Toch wist ik zeker dat ik deze vanmorgen bij me had gestoken. Nóg een keer goed kijken, met als gevolg dat mijn spullen op de grond in het motorhome lagen.
Waar had ik die drager met interviews en andere cruciale shots in vredesnaam gelaten? Ik raakte in een lichte staat van paniek, maar wilde niemand bij mijn probleem betrekken om verhalen over slordigheid of flauwe grappen te voorkomen. Dat kon ik er even niet bij hebben.
In mijn grote broekzakken zat de disk ook niet.
Twee mogelijkheden bleven over. Ik had de schijf toch in de montagewagen laten liggen, wat mij onwaarschijnlijk leek, of het ding was kwijt; als in gestolen/verloren. Alleen al van die gedachte kreeg ik bijna een wegtrekker. Hoe slordig kan je zijn?
Een collega van mij wordt nog dagelijks gepest, omdat hij een tijd geleden op lullige wijze en geheel per ongeluk een paar opnamen heeft gewist. Ik moest even niet denken aan die terreur van mijn collega's.
Zonder iets te zeggen ben ik onrustig naar de regiewagen gesneld. Niet echt een toffe bezigheid in het benauwde Turkije. Ondertussen begon Ho Pin aan zijn laatste rondjes. Martijn, de collega die naar het paddock gekomen was om de andere schijf mee te nemen, huppelde verbaasd achter me aan.
Natuurlijk lag de schijf op het stapeltje in de regiewagen. Om precies te zijn onderop. Het was de laatste disk die ik bekeek.
Opgelucht holde ik terug. Weer een paar dagen ouder. Als ik haar had zou ik grijs worden van dit soort paniekmomentjes.
Maar alles kwam goed. Al stond ik tijdens het interview harder te zweten dan Ho Pin Tung die net een race had gereden.
Dit baantje wordt pas spannend als er iets mis gaat. Dat gebeurt gelukkig niet iedere dag, maar er zijn van die dagen dat zelfs een door de wol geverfde F1-cameraman blij is dat hij 's avonds in zijn eenzame hotelbedje ligt en even kan ontspannen.
Zo ook vandaag.
Laten we zeggen dat het niet mijn dag was. Ik kan het toelichten met het verhaal van zo'n schrikmoment:
Vlak voor de finish van de GP2 race, aan het eind van de middag stond ik onzinnig te babbelen met grandprixvrienden in de benauwde tent van Spyker tot Allard en ik besloten om toch nog even de altijd sympathieke Ho Pin Tung te interviewen. Daarvoor moest ik een ander schijfje in mijn camera steken. De disk met interviews die we al gedraaid hadden zou worden opgehaald voor verwerking in de reportagewagen aan de andere kant van de baan.
Dus ik grabbelde in mijn rugzak, zocht tussen accu's, kabelzooi en andere essentiële accessores, maar de betreffende GP2/Porche-disk was niet te vinden. Toch wist ik zeker dat ik deze vanmorgen bij me had gestoken. Nóg een keer goed kijken, met als gevolg dat mijn spullen op de grond in het motorhome lagen.
Waar had ik die drager met interviews en andere cruciale shots in vredesnaam gelaten? Ik raakte in een lichte staat van paniek, maar wilde niemand bij mijn probleem betrekken om verhalen over slordigheid of flauwe grappen te voorkomen. Dat kon ik er even niet bij hebben.
In mijn grote broekzakken zat de disk ook niet.
Twee mogelijkheden bleven over. Ik had de schijf toch in de montagewagen laten liggen, wat mij onwaarschijnlijk leek, of het ding was kwijt; als in gestolen/verloren. Alleen al van die gedachte kreeg ik bijna een wegtrekker. Hoe slordig kan je zijn?
Een collega van mij wordt nog dagelijks gepest, omdat hij een tijd geleden op lullige wijze en geheel per ongeluk een paar opnamen heeft gewist. Ik moest even niet denken aan die terreur van mijn collega's.
Zonder iets te zeggen ben ik onrustig naar de regiewagen gesneld. Niet echt een toffe bezigheid in het benauwde Turkije. Ondertussen begon Ho Pin aan zijn laatste rondjes. Martijn, de collega die naar het paddock gekomen was om de andere schijf mee te nemen, huppelde verbaasd achter me aan.
Natuurlijk lag de schijf op het stapeltje in de regiewagen. Om precies te zijn onderop. Het was de laatste disk die ik bekeek.
Opgelucht holde ik terug. Weer een paar dagen ouder. Als ik haar had zou ik grijs worden van dit soort paniekmomentjes.
Maar alles kwam goed. Al stond ik tijdens het interview harder te zweten dan Ho Pin Tung die net een race had gereden.
Ho Pin Tung (in Hongarije)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.