doblofobie

Hilversum. Regisseur Leo heeft de lelijkste auto die ik ken. Nee, geen Multipla, dat is een limo als je hem vergelijkt met de Fiat Doblo. Het hondenhok op wielen. Een auto van niks. Het enige bijzondere aan dit vierkante voertuig is dat iemand ooit het ontwerp heeft verwisseld met de tekening van een kleuter. En de hele directie van Fiat heeft zitten slapen op het moment dat er een beslissing genomen moest worden over dit model. Alleen zo kon het gebeuren dat de foeilelijke Doblo ooit in productie is genomen.
Ook wonderlijk is het feit dat er mensen zijn die zo'n ding hebben aangeschaft. Mensen zoals Leo. Ik denk dat ik hem best begrijp. Hij heeft namelijk een hond, zo groot dat je hem anders alleen in een paardentrailer kan vervoeren. Het blauwe wagentje is dus puur praktisch. Wat niet wil zeggen dat wij het zomaar accepteren wanneer onze jonge snelle hippe regisseur zijn koekblik bij onze draailocatie parkeert. Hij weet inmiddels dat ik hem er mee pest als het ook maar even kan. Eigenlijk is het een wonder dat Leo nog met me wil werken, want er is geen regisseur die ik zo vaak en zo hard heb uitgelachen om zijn auto.
Echte regisseurs rijden in oude Volvo's, in gare Mercedessen of in milieuvriendelijke Toyota's, maar niet in een Doblo. Mannen in een Bora zijn ook zielig, maar natuurlijk bij lange na niet zo sneu als volwassen heren in een Fiep Westendorp voiture. Ik begrijp dan ook niet dat hond Bella zonder schroom achterin stapt.
Heb medelijden met de lieftallige vriendin van onze Leo. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat zij inspraak heeft gehad en over de kleur ga je toch ook niet meer discussiëren als je besloten hebt om zo'n bolderwagen te kopen.
Natuurlijk heb ik de afgelopen jaren alle liften die Leo me heeft aangeboden categorisch geweigerd. Liever tien kilometer lopen met camera en statief. Geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om in te stappen. Het risico dat iemand een foto van mij in een Doblo zou kunnen maken vond ik onaanvaardbaar.
Maar alles is geleend. Je krijgt het een keer terug. En zo geschiedde vanmorgen.
Leo had in zijn script een aantal rijbeelden geschreven en hij had het zo georganiseerd dat we die beelden alleen konden opnemen vanuit zijn Fiat Doblo. Wat ik ook probeerde, ik kwam er niet onderuit. En tot overmaat van ramp moest ik voor de achteruitkijkshots plaats nemen in de achterbak. Op de plek van Bella.
Leo heeft nog nooit zo zitten stralen en glimmen achter het stuur van zijn karretje als vanmorgen. Ik heb niet eerder geprobeerd me zo te verstoppen achter een camera. Niemand mocht het zien, niemand mocht weten dat ik in een Doblo van het MediaPark af reden. Het zou mijn reputatie als stoere stuntcameraman kunnen ruïneren.
En natuurlijk hebben we veel langer rondgereden dan strikt noodzakelijk. Ik verwacht ook dat Leo de beelden helemaal niet zal gebruiken in de aflevering die we vandaag hebben opgenomen. Het was gewoon payback time.