Londen. Shop till you drop. Het is ons motto van de dag. Waarvoor ga je anders naar zo’n grote stad? Ik ben hier nu in ieder geval niet voor cultuur en zelfs mijn interesse voor kunst is deze week beperkt tot Art. Bovendien heb ik Londen eerder gezien.
Het is goed zo.
Na de kerst begint in Londen de traditionele uitverkoop. Volgens ingewijden is dat spectaculair. Je loopt geen winkelruit voorbij zonder geconfronteerd te worden met de letters SALE! Kortingen kunnen gigantisch oplopen. Tot wel 80%. Als ik het allemaal mag geloven.
We lopen met vier volwassenen en een baby door Marylebone High Street. Van Regent’s Park richting Oxford Street. Een winkelstraat die ons is aanbevolen door de reisgids.
Het nadeel van deze groepssamenstelling en zo’n straatje vol gezellige winkeltjes is dat we om de paar meter stil staan. Vooral de dames willen overal kijken. En als er al een zaakje is waaraan zij voorbij lopen, dan vind ik het de moeite waard. Met name opa is de klos. Hij staat bijna de hele middag met de kinderwagen op wacht. Om de zoveel tijd naast een andere ingang of voor een etalage in Sale-stemming. Voor de Bugaboo hoeft hij zich niet te schamen, maar uniek is hij allerminst.
Ik kan heel goed voor mezelf shoppen, maar ben te ongeduldig om op anderen te wachten. Meedenken over kleren voor mijn vriendin lukt me maar tot op zekere hoogte. Het probleem is dat ik vol overgave aan zo’n shoppingexpeditie begin, maar al vrij snel ben ik het spuugzat. Dan voel ik mijn voeten, krijg ik honger en heb ik vooral zin om lekker naar huis te gaan. Vandaag gebeurt het al voor we op de helft van de eerste winkelstraat zijn. Het enige dat me kan bekoren is dat mijn zoon en ik veel aandacht krijgen van vriendelijke verkoopsters.
Uiteindelijk komen we op Oxford Road bij een grote GAP. Daar heb ik me op verheugd.
Lang leve de GAP! En tegenwoordig natuurlijk ook de Baby GAP. Ik weet ook wel dat je verderop betere producten kan krijgen. Het is niet meer dan een soort C&A en ik slaag er lang niet altijd, maar het heeft iets. Ik mòèt er altijd even naar binnen als deze winkel op mijn pad komt. Als ergens mijn credit card gaat jeuken is het hier. Misschien omdat we GAP in Nederland (nog) niet hebben. Het is net als met Starbucks. Niet speciaal, wel bijzonder. Mijn ultieme vakantiegevoel. De Telegraaf lees ik ook alleen op vakantie en zeker niet vanwege de kwaliteit.
We gaan naar binnen.
Alsof alles gratis is. Het volk struikelt over elkaar. Het lijkt wel drukker dan tijdens de jaarlijkse bedevaart in Mekka. Kledingstukken vallen op de grond en niemand raapt ze op. Kinderwagenwielen rijden over shirts, platvoeten trappen op truien of broeken. Het is grabbelen en graaien vandaag.
Grote stapels kleding zijn in de loop van de dag veranderd in bergen verfrommeld stof. Veel is voor de helft van de prijs, maar op deze manier kan geen mens rustig iets uitzoeken. Volgens mij heeft het personeel de zaak overspannen door de achterdeur verlaten. Of nee, ze staan allemaal bij de kassa’s, waar lange rijen geduldig wachten.
Ik word al nerveus bij de deur. Na een paar minuten verbaasd rondkijken ik er helemaal klaar mee. Mijn favoriete truien mogen dan wel spotgoedkoop zijn, zo hoef ik ze niet. Het is toch echt prettiger om kleding uit te zoeken in een omgeving waar je niet naar zuurstof hoeft te happen en waar de mensen niet constant tegen je aan lopen. De muziek van Beck staat ook te luid: “I’m a loser baby, so why don’t you kill me?”
Hup hup, weer naar buiten!
Het is goed zo.
Na de kerst begint in Londen de traditionele uitverkoop. Volgens ingewijden is dat spectaculair. Je loopt geen winkelruit voorbij zonder geconfronteerd te worden met de letters SALE! Kortingen kunnen gigantisch oplopen. Tot wel 80%. Als ik het allemaal mag geloven.
We lopen met vier volwassenen en een baby door Marylebone High Street. Van Regent’s Park richting Oxford Street. Een winkelstraat die ons is aanbevolen door de reisgids.
Het nadeel van deze groepssamenstelling en zo’n straatje vol gezellige winkeltjes is dat we om de paar meter stil staan. Vooral de dames willen overal kijken. En als er al een zaakje is waaraan zij voorbij lopen, dan vind ik het de moeite waard. Met name opa is de klos. Hij staat bijna de hele middag met de kinderwagen op wacht. Om de zoveel tijd naast een andere ingang of voor een etalage in Sale-stemming. Voor de Bugaboo hoeft hij zich niet te schamen, maar uniek is hij allerminst.
Ik kan heel goed voor mezelf shoppen, maar ben te ongeduldig om op anderen te wachten. Meedenken over kleren voor mijn vriendin lukt me maar tot op zekere hoogte. Het probleem is dat ik vol overgave aan zo’n shoppingexpeditie begin, maar al vrij snel ben ik het spuugzat. Dan voel ik mijn voeten, krijg ik honger en heb ik vooral zin om lekker naar huis te gaan. Vandaag gebeurt het al voor we op de helft van de eerste winkelstraat zijn. Het enige dat me kan bekoren is dat mijn zoon en ik veel aandacht krijgen van vriendelijke verkoopsters.
Uiteindelijk komen we op Oxford Road bij een grote GAP. Daar heb ik me op verheugd.
Lang leve de GAP! En tegenwoordig natuurlijk ook de Baby GAP. Ik weet ook wel dat je verderop betere producten kan krijgen. Het is niet meer dan een soort C&A en ik slaag er lang niet altijd, maar het heeft iets. Ik mòèt er altijd even naar binnen als deze winkel op mijn pad komt. Als ergens mijn credit card gaat jeuken is het hier. Misschien omdat we GAP in Nederland (nog) niet hebben. Het is net als met Starbucks. Niet speciaal, wel bijzonder. Mijn ultieme vakantiegevoel. De Telegraaf lees ik ook alleen op vakantie en zeker niet vanwege de kwaliteit.
We gaan naar binnen.
Alsof alles gratis is. Het volk struikelt over elkaar. Het lijkt wel drukker dan tijdens de jaarlijkse bedevaart in Mekka. Kledingstukken vallen op de grond en niemand raapt ze op. Kinderwagenwielen rijden over shirts, platvoeten trappen op truien of broeken. Het is grabbelen en graaien vandaag.
Grote stapels kleding zijn in de loop van de dag veranderd in bergen verfrommeld stof. Veel is voor de helft van de prijs, maar op deze manier kan geen mens rustig iets uitzoeken. Volgens mij heeft het personeel de zaak overspannen door de achterdeur verlaten. Of nee, ze staan allemaal bij de kassa’s, waar lange rijen geduldig wachten.
Ik word al nerveus bij de deur. Na een paar minuten verbaasd rondkijken ik er helemaal klaar mee. Mijn favoriete truien mogen dan wel spotgoedkoop zijn, zo hoef ik ze niet. Het is toch echt prettiger om kleding uit te zoeken in een omgeving waar je niet naar zuurstof hoeft te happen en waar de mensen niet constant tegen je aan lopen. De muziek van Beck staat ook te luid: “I’m a loser baby, so why don’t you kill me?”
Hup hup, weer naar buiten!
Mind the GAP ;-) Ja, ik ken de zaak,
BeantwoordenVerwijderenvorig jaar was ik even in Londen voor een korte reportage, en toen ben ik snel even de babyGAP op Canary Wharf binnengeglipt om er een kersttruitje voor onze toen pasgeborene te kopen. Nog veel plezier daar..