Londen. Als er ooit een vervolg moet komen op de beroemde kaskraker Notting Hill, dan zou ik de filmmakers aanraden om de Londense wijk Primrose Hill als decor te nemen. Het is een gemoedelijk buurtje ten noorden van Regent’s Park, ingeklemd tussen Camden en het spectaculaire uitkijkpunt op Primrose Hill.
Deze buurt is nauwelijks ontdekt door toeristen. De belangrijkste straat is Regent’s Park Road. Het barst er van de leuke winkeltjes en gezellige restaurantjes. Geen ketens of bekende namen, maar uitsluitend authentieke zaakjes. Een beetje exclusief, dat wel. Geen schreeuwende uithangborden, maar kleurrijke gevels met keurige teksten.
Mijn vriendin zoekt mooie kleren bij Pamela Shiffer. Ze wordt geassisteerd door haar moeder. Ik wacht met mijn schoonvader voor de deur. Sale is met grote rode letters op het raam geplakt. We zien daar binnen een aardig tafereel dat ook zonder geluid goed te volgen is. Twee dames die niet zullen slagen op de valreep van kerst. En natuurlijk de lichte vorm van kibbel die hoort bij moeders en dochters.
Over smaak valt niet te twisten.
Een typische Engelse snor in Range Rover zoekt een plekje. Het is wel het type auto dat hoort bij deze straat. De man met groene broek, groene jas en een jagershoedje gaat bij een delicatessenzaakje naar binnen. Aan de overkant is de Primrose Hill boekhandel. Er zijn een paar hippe kledingwinkels en verschillende restaurantjes waar je direct binnen zou willen lopen. Ik heb wel eens gegeten bij Indian Cuisine en dat was buitengewoon goed. Zo ook de koffie na afloop in het Russische theehuis. Maar vandaag zijn alle restaurants gesloten.
De straatverlichting is prachtig versierd met kerstboompjes en honderden kleine lampjes.
Het wachten op de dames duurt lang. Wij mannen besluiten naar the pub te gaan. Onderweg verbazen we ons over prijzen van appartementen in dit deel van Londen. De etalage van een makelaar toont verschillende kelderwoningen met twee kamertjes tegen weektarieven waar je de gemiddelde Nederlandse doorzonwoning een maand van kan huren. Drie miljoen pond voor een pandje is niks. Toch vermoed ik dat de vraag hier veel groter is dan het aanbod. Midden in de stad en toch hangt hier het sfeertje van een gezellig dorp.
Aan het eind van de straat, bij de brug naar Camden, is The Pembroke. Een prima gelegenheid voor een middag als deze. Opa en ik bestellen twee pints en maken een flesje voor het kereltje in de Bugaboo. Een poosje later komen de meisjes.
De moeder van mijn vriendin heeft op straat de autosleutel van een Alfa gevonden. We lopen terug naar Regent’s Park Road. Schuin voor de deur van het Italiaanse Restaurant staat een grijze Spider Cabrio en bij het uitproberen van de sleutel knipperen de lichten tegelijk. Nog voor ik kan voorstellen om een rondje te rijden komt een opgewonden meneer aangehold. Vermoedelijk denkt hij dat we zijn auto willen pikken. In mijn beste Engels leg ik uit dat mijn schoonmoeder, daar aan de overkant, de sleutel heeft gevonden voor de deur van het Griekse Restaurant Lemonia. Ik overhandig de sleutel en wens hem een vrolijk kerstfeest.
De man is ‘flabbergasted’ en vooral opgelucht, want hij was al meer dan een uur op zoek. Hij kijkt me aan alsof ik zijn persoonlijke kerstengel ben...
‘Merry X-Mas’, zeg ik nogmaals. De man zegt niets. Dat is niet onaardig bedoeld; hij is sprakeloos. Bij de deur van een giftshop verderop draait iemand het bordje ‘Open’ om. Nu staat er ‘Closed’.
Deze buurt is nauwelijks ontdekt door toeristen. De belangrijkste straat is Regent’s Park Road. Het barst er van de leuke winkeltjes en gezellige restaurantjes. Geen ketens of bekende namen, maar uitsluitend authentieke zaakjes. Een beetje exclusief, dat wel. Geen schreeuwende uithangborden, maar kleurrijke gevels met keurige teksten.
Mijn vriendin zoekt mooie kleren bij Pamela Shiffer. Ze wordt geassisteerd door haar moeder. Ik wacht met mijn schoonvader voor de deur. Sale is met grote rode letters op het raam geplakt. We zien daar binnen een aardig tafereel dat ook zonder geluid goed te volgen is. Twee dames die niet zullen slagen op de valreep van kerst. En natuurlijk de lichte vorm van kibbel die hoort bij moeders en dochters.
Over smaak valt niet te twisten.
Een typische Engelse snor in Range Rover zoekt een plekje. Het is wel het type auto dat hoort bij deze straat. De man met groene broek, groene jas en een jagershoedje gaat bij een delicatessenzaakje naar binnen. Aan de overkant is de Primrose Hill boekhandel. Er zijn een paar hippe kledingwinkels en verschillende restaurantjes waar je direct binnen zou willen lopen. Ik heb wel eens gegeten bij Indian Cuisine en dat was buitengewoon goed. Zo ook de koffie na afloop in het Russische theehuis. Maar vandaag zijn alle restaurants gesloten.
De straatverlichting is prachtig versierd met kerstboompjes en honderden kleine lampjes.
Het wachten op de dames duurt lang. Wij mannen besluiten naar the pub te gaan. Onderweg verbazen we ons over prijzen van appartementen in dit deel van Londen. De etalage van een makelaar toont verschillende kelderwoningen met twee kamertjes tegen weektarieven waar je de gemiddelde Nederlandse doorzonwoning een maand van kan huren. Drie miljoen pond voor een pandje is niks. Toch vermoed ik dat de vraag hier veel groter is dan het aanbod. Midden in de stad en toch hangt hier het sfeertje van een gezellig dorp.
Aan het eind van de straat, bij de brug naar Camden, is The Pembroke. Een prima gelegenheid voor een middag als deze. Opa en ik bestellen twee pints en maken een flesje voor het kereltje in de Bugaboo. Een poosje later komen de meisjes.
De moeder van mijn vriendin heeft op straat de autosleutel van een Alfa gevonden. We lopen terug naar Regent’s Park Road. Schuin voor de deur van het Italiaanse Restaurant staat een grijze Spider Cabrio en bij het uitproberen van de sleutel knipperen de lichten tegelijk. Nog voor ik kan voorstellen om een rondje te rijden komt een opgewonden meneer aangehold. Vermoedelijk denkt hij dat we zijn auto willen pikken. In mijn beste Engels leg ik uit dat mijn schoonmoeder, daar aan de overkant, de sleutel heeft gevonden voor de deur van het Griekse Restaurant Lemonia. Ik overhandig de sleutel en wens hem een vrolijk kerstfeest.
De man is ‘flabbergasted’ en vooral opgelucht, want hij was al meer dan een uur op zoek. Hij kijkt me aan alsof ik zijn persoonlijke kerstengel ben...
‘Merry X-Mas’, zeg ik nogmaals. De man zegt niets. Dat is niet onaardig bedoeld; hij is sprakeloos. Bij de deur van een giftshop verderop draait iemand het bordje ‘Open’ om. Nu staat er ‘Closed’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.