onmisbaar

Hilversum. 'Niemand is onmisbaar!', zei mijn baas een paar weken geleden. Ik waardeer de man enorm, hij bedoelde het vast niet onaardig en hij heeft in zekere zin gelijk, maar het is en blijft een rotopmerking. Van zo'n uitspraak gaan mijn schaarse haartjes overeind staan.
Bovendien zijn er altijd uitzonderingen. In ons bedrijf werkt één persoon die hartstikke onmisbaar is. Zonder hem stort de wereld wel degelijk in elkaar.
Je hebt nou eenmaal van die mensen die iets extra's met zich meebrengen. Die een groot hart voor de zaak hebben, veel talent en kennis bezitten, hun klanten koesteren en lief voor alle collega's zijn. Noem ze voor mijn part de bedrijfsheiligen. Het zijn prinsjes die misschien iets meer liefde en aandacht opeisen, maar daar krijgt de firma veel voor terug. Ze zijn uniek en komen nooit in grote getale voor.
Wij hebben er ééntje. Iedereen weet het. Zelfs de baas heeft het in de gaten, al zal die dat niet snel toegeven. Zie het als een zakelijke overweging. Op bladzijde 2 van het handboek voor iedere manager staat namelijk dat je nooit mag zeggen dat iemand onmisbaar is, want dan is elke onderhandelingspositie naar de haaien.
Toch moeten we die ene supercollega in de watten leggen. Overlaadt hem met schouderklopjes, pluimen en steek desnoods een heel Pinopak in zijn bibs. Geef de man opslag, hij verdient hoge bonussen. Schreeuw van de daken dat ons bedrijf zonder hem het bedrijf niet meer is.
Nu maak ik me zorgen. Al weken slaap ik slecht. Die ene opmerking spookt steeds door mijn hoofd en ik vraag me af hoe schadelijk zo'n uitspraak is. Je moet de ware topper namelijk niet boos maken of teleurstellen.
De directeur kan dan wel heel stoer doen alsof iedereen gelijk is en zelfs de beste paarden van stal de indruk geven dat ze vervangbaar zijn, hij moet zich realiseren dat juist hoogvliegers altijd gevoelig en onzeker zijn. Die kwets je met zo'n opmerking. In het ergste geval daag je ze uit en lopen ze regelrecht door de voordeur naar buiten.
Dat kunnen we naar mijn mening op dit moment niet gebruiken. Dus als de manager niemand onmisbaar vindt, dan kan hij bij wijze van uitzondering maar beter even zwijgen. Of doen alsof…
Het is te hopen dat die ene collega, onze Bonfire, het niet heeft gehoord. Misschien tilt hij er toch minder zwaar aan en is hij het al lang weer vergeten.
Laat het zo zijn dat ik me druk maak om niks!