geheim

Amsterdam. Het is altijd interessant om bij nieuwe projecten betrokken te zijn. Zeker als het alles in zich heeft om een doorslaand succes te worden. Zaken waarvan je later met trots kan roepen dat jij er al in een vroeg stadium van op de hoogte was. En dat je misschien zelfs een heel kleine bijdrage hebt kunnen leveren aan de ontwikkeling van het concept. Dan is het ook min of meer jouw kindje.
Maar voor de fanatieke weblogger is zo’n project in ontwikkeling buitengewoon lastig, want het is natuurlijk niet de bedoeling om de details in deze fase al aan de grote klok te hangen. Eigenlijk mag je er niets over zeggen. Of schrijven. Elk briljant idee is namelijk eenvoudig en simpel; dus gemakkelijk gejat.
Vanmiddag had iemand mijn hulp nodig bij het maken van een voorbeeldfilmpje. Om precies te weten wat de bedoeling was werd ik uitgebreid geïnformeerd. Ik ben nu officieel onderdeel van een complot en word geacht mijn mond te houden.
Maar ik kan heel slecht met geheimen omgaan. Ik schreeuw het liefst alles wat ik weet van de daken. Bovendien streef ik er naar om elke dag een nieuw verhaal op mijn weblog te zetten. De plannen, waarover ik vanmiddag gehoord heb en die sindsdien door mijn hoofd spoken, worden straks een goudmijntje. Dat wil ik niet verstoren.
En dus zeg ik niks...
Het enige wat ik er nog over kan zeggen is dat ik er van baal dat ik dit niet zelf heb verzonnen.