mag het een onsje minder zijn?

Volgens Bos en Balkenende gaat het helemaal niet zo slecht met de Nederlandse economie en kunnen we wel een stootje hebben, maar als ik een rondje langs mijn eigen vrienden maak hoor ik heel andere verhalen. Ik krijg toch sterk de indruk dat we langzaam worden uitgeknepen. Onze bazen willen telkens meer voor minder.
De vriendin van een vriendje werkt bij een uitgeverij. Daar wordt driftig gereorganiseerd. Zij kreeg een soort van promotie aangeboden. Een baan met meer verantwoordelijkheden en die bol staat van de uitdagingen, maar ze valt dan wel onder een slechtere CAO en ze moet haar huidige werkzaamheden er naast blijven doen. Dus uiteindelijk kwam het er op neer dat ze meer moet doen, met een grotere verantwoordelijkheid voor een minder goed salaris. En toen zij daar een opmerking over maakte was ze opeens ongemotiveerd en niet langer geschikt voor de functie.
Mijn vriendin werkt in het onderwijs. Ze heeft een contract voor drie dagen in de week en is deze dagen van ’s ochtends vroeg tot aan het eind van de middag ingeroosterd. Tijd om lessen voor te bereiden, haar mail te checken of om tentamens na te kijken is er niet. Dat doet ze allemaal in de avonduren en dus maakt ze veel meer uren dan waarvoor ze feitelijk betaald krijgt. De schooldirecteur is apetrots op zijn efficiency. Hij spaart liever voor een indrukwekkend gebouw dan dat hij geld uitgeeft aan extra personeel.
Een vriendje werkt bij de omroep. Hij maakt een prestigieus programma waar redelijk goed naar gekeken wordt. Toch heeft de zender besloten het budget met een kwart te verlagen. Je zou zeggen dat dit een onhaalbare opdracht is, maar met kunst en vliegwerk dreigt het te lukken. Vraag alleen niet onder welke voorwaarden het programma nu wordt geproduceerd.
Een andere vriend is fotograaf. Kranten en persbureaus huren hem in, omdat hij verdomd mooi momenten vast kan leggen. Alleen levert het tegenwoordig geen reet meer op. Hij krijgt een appel of een ei voor een foto op de voorpagina van een landelijk dagblad. Laat staan dat hij geld ziet als zijn beeld voor een tweede keer wordt geplaatst.
Zelf werk ik ook bij een bedrijf waar telkens weer nieuwe regeltjes verzonnen worden die er uiteindelijk toe leiden dat mijn besteedbaar inkomen niet stijgt. Alle luxe van tien jaar geleden is onder het mom van zakelijk denken mee en mee verdwenen.
Zo kan ik nog wel even verder klagen.
Alleen de directeuren en managers profiteren. Aan het eind van elk jaar kunnen ze triomfantelijk roepen dat ze weer meer winst hebben gemaakt. Het gaat er niet om hoe ze het doen, maar dat ze het doen. En omdat ze de aandeelhouders hoge winsten bezorgen krijgen zij riante bonussen.
De gewone man moet niet zeuren. Die mag blij zijn dat onze economie zo gezond is...