Amterdam Schiphol – New York JFK, KL 643. Na anderhalf jaar reisrust is het wel weer tijd voor een buitenlands avontuurtje. Niet dat ik de klussen in Nederland zat ben, maar het aantrekkelijke van een cameramannenbestaan is toch ook dat je -zo nu en dan- meer van de wereld ziet. Mijn zelfverkozen huisarrest, om babytechnische redenen, is nog niet helemaal voorbij. Voor mij deze zomer geen EK, Tour de France, Olympische Spelen of Paralympics. Toch moest de handrem er even af.
Ik ben op weg naar Boston.
Ergens is iets mis gegaan. In eerste instantie kreeg ik een business class ticket, maar ik kon onmogelijk op het geplande tijdstip vertrekken. Het werd aangepast, maar voor straf zit ik nu opgevouwen op rij 17. Aan de ene kant twee Duitse dames en aan de raamzijde een Amerikaans stel met een klein kindje. Met name de man die aan het gangpad zit vind ik een enorme eikel. Hij is zo ontzettend onaardig tegen zijn vrouw en dochtertje dat ik hem een klap voor zijn kop zou kunnen geven. Wat een norse egoïst!
Het meisje schat ik iets ouder dan onze Art. Dat is een leeftijd waarop kinderen vliegen niet echt kunnen waarderen. Met name bij het opstijgen was het propje onrustig en ik vermoed dat ze last van haar oortjes had. Pa had geen enkel begrip en blafte alleen maar van achter zijn krant dat het stil moest zijn. Alsof de kleine kruimel daar ook maar iets van begreep.
Bij de jonge moeder, die aan het raampje zit, zie ik vooral paniek in de ogen. Angst voor de irritaties van haar vent. Ze probeert ook iets te krampachtig de dreumes te sussen en daar wordt het allemaal niet beter van. Het kind raakt meer van streek door haar overspannen en liefdeloze ouders dan van het vliegen.
Uiteindelijk is ze in slaap gevallen. Ze ligt heel schattig op de middelste stoel, met haar hoofdje tegen de heup van haar moeder en de voeten op het been van vader. Die leest een boek en heeft nog geen seconde gelachen.
Zak hooi.
De piloot houdt ons op de hoogte van de stand in de EK wedstrijd Nederland-Italië. Net kregen we de uitslag van Frankrijk-Roemenië (0-0). Even later riep hij om dat Van Nistelrooij de 1-0 heeft gemaakt en kort daarop meldde hij de 2-0. Nu is het al een tijdje stil en dat maakt het spannend. Ondertussen kijk ik voor de tweede keer de film Shine a Light en tik ik een paar letters.
3-0!
Voor me liggen de visumpapieren. Daar heb ik nooit veel zin in. Het is altijd gedoe om Amerika binnen te komen. Ik probeer alle controles gelaten over me heen te laten komen, maar word er toch iedere keer weer nerveus van. Het vooral de manier waarop al die beveiligers naar je kijken en met je praten. En vervolgens kom je in een land waar je bij de buurtsuper een wapen kan kopen...
Ik kan natuurlijk wel mopperen en klagen, maar ik ben tenminste weer eens op reis!
Ik ben op weg naar Boston.
Ergens is iets mis gegaan. In eerste instantie kreeg ik een business class ticket, maar ik kon onmogelijk op het geplande tijdstip vertrekken. Het werd aangepast, maar voor straf zit ik nu opgevouwen op rij 17. Aan de ene kant twee Duitse dames en aan de raamzijde een Amerikaans stel met een klein kindje. Met name de man die aan het gangpad zit vind ik een enorme eikel. Hij is zo ontzettend onaardig tegen zijn vrouw en dochtertje dat ik hem een klap voor zijn kop zou kunnen geven. Wat een norse egoïst!
Het meisje schat ik iets ouder dan onze Art. Dat is een leeftijd waarop kinderen vliegen niet echt kunnen waarderen. Met name bij het opstijgen was het propje onrustig en ik vermoed dat ze last van haar oortjes had. Pa had geen enkel begrip en blafte alleen maar van achter zijn krant dat het stil moest zijn. Alsof de kleine kruimel daar ook maar iets van begreep.
Bij de jonge moeder, die aan het raampje zit, zie ik vooral paniek in de ogen. Angst voor de irritaties van haar vent. Ze probeert ook iets te krampachtig de dreumes te sussen en daar wordt het allemaal niet beter van. Het kind raakt meer van streek door haar overspannen en liefdeloze ouders dan van het vliegen.
Uiteindelijk is ze in slaap gevallen. Ze ligt heel schattig op de middelste stoel, met haar hoofdje tegen de heup van haar moeder en de voeten op het been van vader. Die leest een boek en heeft nog geen seconde gelachen.
Zak hooi.
De piloot houdt ons op de hoogte van de stand in de EK wedstrijd Nederland-Italië. Net kregen we de uitslag van Frankrijk-Roemenië (0-0). Even later riep hij om dat Van Nistelrooij de 1-0 heeft gemaakt en kort daarop meldde hij de 2-0. Nu is het al een tijdje stil en dat maakt het spannend. Ondertussen kijk ik voor de tweede keer de film Shine a Light en tik ik een paar letters.
3-0!
Voor me liggen de visumpapieren. Daar heb ik nooit veel zin in. Het is altijd gedoe om Amerika binnen te komen. Ik probeer alle controles gelaten over me heen te laten komen, maar word er toch iedere keer weer nerveus van. Het vooral de manier waarop al die beveiligers naar je kijken en met je praten. En vervolgens kom je in een land waar je bij de buurtsuper een wapen kan kopen...
Ik kan natuurlijk wel mopperen en klagen, maar ik ben tenminste weer eens op reis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.