Boston, Logan International Airport. De vertrekhal is gevuld met een bont gezelschap van verveelde mensen. Bijna niemand is in gesprek, tenzij aan de telefoon. De meeste reizigers lezen een boek, krant of tijdschrift. Anderen dutten wat of kijken wazig voor zich uit. Er wordt weinig gelachen ter hoogte van Gate E2B.
Alleen die twee hebben veel plezier. Een jongen en een meisje. Prille verliefdheid knalt er vanaf. Voor hun is wachten geen probleem. Zo lang ze maar bij elkaar zijn. Zij heeft oneindig veel te vertellen. Hij luistert geduldig, maakt zo nu en dan een opmerking waar zij dan om moet lachen en frunnikt non-stop aan haar been. Ze geven elkaar elke minuut een vluchtige kus.
Het meisje, ik schat haar 20, draagt een spijkerbroek, rood t-shirt en bijpassende Converse schoentjes. Als ze even niet aan zijn arm zit, speelt ze met haar blonde staartje dat ze zojuist heeft gemaakt. Hij heeft een Red Sox pet op, die telkens tijdens de zoenmomentjes in de weg zit.
Dit stel lijkt geen enkele last te hebben van het feit dat de Amerikanen hun uiterste best doen, om met behulp van airconditioning, van deze wachtruimte een koelcel te maken.
Ik kan niet anders dan naar ze kijken. Ze zitten op het bankje recht tegenover me. Wat ze tegen elkaar zeggen kan ik net niet verstaan. Ik denk dat dit stel uit Zweden komt. Of uit Duitsland. Misschien zijn het toch ook wel gewoon Amerikanen. Meestal ben ik beter in dit gokspelletje, maar nu twijfel ik. Het liefst zou ik opstaan en dichterbij even meeluisteren.
Het lijkt er op dat hun gesprek opeens een andere wending heeft gekregen. Het frunniken stopt, de blikken verstrakken. Hij heeft kennelijk iets gezegd waar zij voor de verandering niet vrolijk van wordt. Ze reageert fel. Hij haalt zijn schouders op en zij wordt boos. Er ontstaat gelijk afstand tussen die twee.
Dit duurt even. Terwijl ik doe alsof ik hard moet nadenken over de tekst die ik typ, blijf ik het koppeltje nieuwsgierig volgen. Met de laptop op schoot is dit een verhaal dat zich gemakkelijk laat schrijven. Alleen heb ik geen idee hoe het afloopt.
Het meisje staat op en loopt weg. Aan haar tempo en houding denk ik af te kunnen lezen dat het nog niet goed is. De jongen blijft zitten en kijkt een beetje verdwaasd voor zich uit. Waarschijnlijk realiseert hij zich dat hij met èèn opmerking de sfeer heeft verpest, zoals alleen mannen dat kunnen. Ik moet achter me kijken om te zien dat het meisje naar het toilet gaat.
Zodra ze terug is staat hij op. Kennelijk heeft hij iets bedacht in de tijd die hij kreeg om zijn zonden te overpeinzen. Het meisje haalt een iPod uit haar schattige rugzakje en speelt er mee tot haar vriendje terug komt. Ze kijkt niemand aan. Zou ze door hebben dat ze van verschillende kanten in de gaten wordt gehouden?
De jongen komt terug met twee grote bekers van Starbucks. Hij heeft alleen maar koffie gehaald. Als beloning krijgt hij een kus op de wang zodra hij weer naast haar zit. Het duurt even, maar er zijn weinig woorden nodig om de vonken er weer vanaf te laten spatten.
Ik moet nu boarden. Het stel blijft zitten. Zij mogen nog even wachten.
Alleen die twee hebben veel plezier. Een jongen en een meisje. Prille verliefdheid knalt er vanaf. Voor hun is wachten geen probleem. Zo lang ze maar bij elkaar zijn. Zij heeft oneindig veel te vertellen. Hij luistert geduldig, maakt zo nu en dan een opmerking waar zij dan om moet lachen en frunnikt non-stop aan haar been. Ze geven elkaar elke minuut een vluchtige kus.
Het meisje, ik schat haar 20, draagt een spijkerbroek, rood t-shirt en bijpassende Converse schoentjes. Als ze even niet aan zijn arm zit, speelt ze met haar blonde staartje dat ze zojuist heeft gemaakt. Hij heeft een Red Sox pet op, die telkens tijdens de zoenmomentjes in de weg zit.
Dit stel lijkt geen enkele last te hebben van het feit dat de Amerikanen hun uiterste best doen, om met behulp van airconditioning, van deze wachtruimte een koelcel te maken.
Ik kan niet anders dan naar ze kijken. Ze zitten op het bankje recht tegenover me. Wat ze tegen elkaar zeggen kan ik net niet verstaan. Ik denk dat dit stel uit Zweden komt. Of uit Duitsland. Misschien zijn het toch ook wel gewoon Amerikanen. Meestal ben ik beter in dit gokspelletje, maar nu twijfel ik. Het liefst zou ik opstaan en dichterbij even meeluisteren.
Het lijkt er op dat hun gesprek opeens een andere wending heeft gekregen. Het frunniken stopt, de blikken verstrakken. Hij heeft kennelijk iets gezegd waar zij voor de verandering niet vrolijk van wordt. Ze reageert fel. Hij haalt zijn schouders op en zij wordt boos. Er ontstaat gelijk afstand tussen die twee.
Dit duurt even. Terwijl ik doe alsof ik hard moet nadenken over de tekst die ik typ, blijf ik het koppeltje nieuwsgierig volgen. Met de laptop op schoot is dit een verhaal dat zich gemakkelijk laat schrijven. Alleen heb ik geen idee hoe het afloopt.
Het meisje staat op en loopt weg. Aan haar tempo en houding denk ik af te kunnen lezen dat het nog niet goed is. De jongen blijft zitten en kijkt een beetje verdwaasd voor zich uit. Waarschijnlijk realiseert hij zich dat hij met èèn opmerking de sfeer heeft verpest, zoals alleen mannen dat kunnen. Ik moet achter me kijken om te zien dat het meisje naar het toilet gaat.
Zodra ze terug is staat hij op. Kennelijk heeft hij iets bedacht in de tijd die hij kreeg om zijn zonden te overpeinzen. Het meisje haalt een iPod uit haar schattige rugzakje en speelt er mee tot haar vriendje terug komt. Ze kijkt niemand aan. Zou ze door hebben dat ze van verschillende kanten in de gaten wordt gehouden?
De jongen komt terug met twee grote bekers van Starbucks. Hij heeft alleen maar koffie gehaald. Als beloning krijgt hij een kus op de wang zodra hij weer naast haar zit. Het duurt even, maar er zijn weinig woorden nodig om de vonken er weer vanaf te laten spatten.
Ik moet nu boarden. Het stel blijft zitten. Zij mogen nog even wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.