cameraman

Utrecht. Cameraman is geen normaal beroep. Meer een ambacht en een roeping. Je kan er niet goed in zijn zonder liefde en passie. Er bestaat ook geen echte opleiding voor; op een dag ben je het.
Wat mij betreft is cameraman het allermooiste vak dat je kan uitoefenen. Ik heb in ieder geval nog nooit iets beters kunnen verzinnen. Het is super afwisselend, je mag altijd met je snufferd vooraan staan, je komt op de gekste plekken en in aanraking met de meest uiteenlopende personen. Het is een sociaal beroep, creatief en techniek speelt een rol. Filmen vraagt bovendien om een aantal specifieke vaardigheden die het spannend maken. Scherpstellen, diafragmeren, kadreren, bewegen, en zoomen. Liefst tegelijk.
Het leven van een cameraman staat bol van de verrassingen. Geen dag is hetzelfde. Dat het soms zwaar kan zijn, buitengewoon onregelmatig is en er matig tot slecht voor wordt betaald neemt de ware cameraman voor lief.
Het is ook werk waar de Arbo-dienst geen raad mee weet. Bijna dagelijks haalt de cameraman halsbrekende toeren uit voor een mooi shot. Om het gevaar op te zoeken hoeft hij niet naar oorlogsgebieden. Ook het stadion van PSV, de A1, een simpel trapladdertje, de motor, shovels en andere posities kunnen levensgevaarlijk zijn. Gelukkig gaat het meestal goed...

Vandaag ging het goed mis.
Ik kende Stan Storimans alleen van zien. Met enige regelmaat stonden we naast elkaar op persconferenties of trainingsvelden. Hij was een van de weinige nieuwscameramensen die anderen niet zomaar voor de voeten liep. Meestal was hij vriendelijk en collegiaal.
Meer weet ik eerlijk gezegd niet van hem.
Maar wat er is gebeurt is natuurlijk verschrikkelijk. Het schokkende nieuws heeft mij deze dag bezig gehouden, want het gaat om een vakbroeder. Voor evenveel geld was het iemand geweest die ik wel veel beter kende.
Mijzelf had dit niet zo snel kunnen overkomen, want ik ga niet naar oorlogsgebieden. Sinds de geboorte van ons kind staan al mijn buitenlandse activiteiten op een laag pitje en wil ik het thuisfront de spanning van papa-in-gevaarlijk-gebied niet aandoen.
Dus vroeg ik me vandaag voortdurend af waarom mijn collega -ook vader- wel is gegaan. Ik heb geen idee. Voor het nieuws waarschijnlijk. De journalistieke gedachte dat het nieuws gebracht moet worden en dat iemand het moet doen. Misschien ook een beetje voor de kick. Bovenop het nieuws. Cameraman zijn is ook soms stoer.
De vandaag helaas overleden cameraman Stan was in ieder geval een veel dapperder cameraman dan ik ben. Ik schijt al in mijn broek als we worden aangehouden door de politie van Amsterdam. Voor hard nieuws heb ik niet genoeg bravoure. Persoonlijk ben ik meer het type voor de veiliger programma’s als Vroege Vogels, Studio Sport of Het Klokhuis.
Dat neemt overigens niet weg dat mij nooit iets zal overkomen. Het cameramannenbestaan is nou eenmaal risicovoller dan bijvoorbeeld administratief medewerker. En ongeluk schuilt in een klein hoekje. Dat hebben we vandaag maar weer gezien.
Maar cameraman is het aller aller mooiste vak dat je kan uitoefenen. Ik vermoed dat Stan er ook zo over dacht.