dixiland

Lowlands, Biddinghuizen. Heerlijk zo’n festival. Maar om er nou drie dagen te kamperen, daar word ik toch langzaam te oud voor. Het is dan ook erg prettig als bij de ingang iemand klaar staat met een parkeerkaart, een medewerkerkaart voor om de nek en twee polsbandjes, waarmee je nagenoeg overal mag komen. ‘Welcome home’ staat er op en zo voelt het ook. Lowlands is pas echt optimaal als je voor aanwezigheid ook nog geld krijgt. Laat mij er maar lekker hard werken.
Het is tegenwoordig allemaal keurig verzorgd voor de medewerkers van de televisie. Prima eten, voldoende te drinken, een mooie trui als verzamelobject bij aankomst, een zonnetje en uitsluitend gezellige collega’s. 
Het enige waar na al die jaren nog steeds niet veel aan te doen is, dat is het zogenaamde kakmoment. Als je drie van die lange dagen maakt, dan ontstaat er op een moment -na bijvoorbeeld een stevige kop koffie- een aandrang waar je op festivals eigenlijk geen last zou moeten krijgen. Want een festival is leuk tot op zekere hoogte.
Opeens sta je voor zo’n Dixi. Het evenemententoilet. Een klein vierkant huisje van plastik, met klapperdeuren die niet goed sluiten. Het stinkt er ongelofelijk en binnen is het altijd vijftien graden warmer dan buiten. 
Je mist een snorkel. De lust om te drukken vergaat binnen drie seconden. Alleen ik krijg de onhoudbare aandrang om een foto te maken. Een foto van het gat. 
Het maakt mij geen reet uit wat anderen hier van denken. Ik haal de Ixus tevoorschijn, richt en realiseer me dat het toestel definitief verloren is als hij per ongeluk in de schijt glijdt. Daarom druk ik snel af. 
Klik.
Het resultaat is vies genoeg. Ach, je moet toch wat...
Wel jammer dat er nog geen weblog bestaat met geur.