drie vast... en drie

Lowlands, Biddinghuizen. Na al die jaren vind ik het nog steeds een feest om mee te kijken bij de regie van een televisieprogramma. Als een stil muisje in de hoek. Of het nou een studioprogramma is, soap of een evenement op locatie. Live of op tape. Het is allemaal interessant, maar het mooist blijft de regie van een muziekregistratie of sport. 
Op Lowlands had ik tijd om de regiewagen binnen te sluipen. Een half uur heb ik ademloos staan kijken hoe Eduard Huis in 't Veld, zijn regie-assistente Eva en schakeltechnicus Nic aan het werk waren. 
Op het podium stond een lekker reggaebandje. Daar omheen zes camera’s zonder toeters of bellen. Geen crane, dolly’s of andere hulpstukken, maar wel bemand door goede cameramensen. Kortom; back to basics.
De regisseur koos voor vaste shots. Geen absurd hoog tempo, maar met een lekker kijken ritme. De cameramensen deden hun best om uit elkaars beeld te blijven. Ze keken ontzettend goed op hun return (in de zoeker zien welk shot geschakeld is) en varieerden op meesterlijke wijze. Het was een mooi samenspel. 
En dan de rol van de schakeltechnicus. Heel rustig op de achtergrond. Knopjes drukken, maar wel met gevoel voor timing. Niet alleen de hartslag van de beeldwisselingen bepalen, maar ook meedenken. Geconcentreerd werken en heel goed kijken. Doen wat de regisseur zegt, maar zo nu en dan ingrijpen. Een shotwissel tegenhouden om de cameraman te sparen die nog net niet klaar is met zijn focus. Of de regisseur juist voor zijn door de juiste close-up van een solo er snel tussen te prikken. 
Eduard is de rust zelf. Misschien wel de meest sympathieke regisseur in omroepland. Op vriendelijke toon spreekt hij tot de ploeg. Hij staat er niet boven, maar er midden tussen in. Zo krijgt hij altijd alles gedaan van zijn mensen. Ze lopen weg met hem en gaan net even verder dan bij een onfatsoenlijke schreeuwlelijk. 
Regisseurs die nog denken dat het noodzakelijk is om de bullebak uit te hangen zijn niet meer van deze tijd. Duidelijk zijn is iets heel anders. Zo heeft een goede regisseur ook nooit veel woorden nodig. Praatjesmakers en kletskousen horen voor de camera thuis en zeker niet aan het andere eind van de rode triaxkabels.
Wat beter kon was de belichting, maar laat dat nou het enige zijn waar de regisseur op een festival als dit geen enkele invloed op heeft. De jongens van de rode, blauwe of groene spots kijken kennelijk nooit televisie en zien dus niet terug wat ze aanrichten. Ook voor het publiek ter plekke zou een gebalanceerde lichtshow, met gewoon wit licht van voren, prettig zijn.
Het was niet de bedoeling om me te ergeren, maar als ik bezig ben met televisiemaken of kijk naar het werk van anderen, gaat dat nooit zonder te bedenken hoe het beter kan. 
Zo keek ik ook naar de shots van mijn collega’s. Wat gelijk opviel was dat ze zich allemaal zo goed konden beheersen. Als cameraman in een meer-camerasituatie moet je namelijk de neiging onderdrukken om van elk shots iets te maken. De verleiding is groot, maar je hoeft niet iedere keer als het rode lampje oplicht alle trucjes die je kent te showen. Loopjes, zoompjes, beweginkjes van links naar rechts of van boven naar beneden kunnen enorm irriteren. 
En daarom zit aan het roer een prettige regisseur die er voor zorgt dat iedereen in de juiste pas loopt en min of meer dezelfde hartslag heeft. Iemand die de ploeg op waarde schat en gedoseerd het beste boven weet te halen. Wanneer dat gebeurt is het genieten geblazen voor de kijker, maar vooral voor degene die stilletjes in een hoekje van de regiewagen staat.