wijn

Limeuil. Dordogne, Frankrijk. Ik zat laatst op een bankje, niet ver van de campingwasmachine, te wachten op schone rompertjes. In de schaduw van een oude boom met een boekje. Genietend van een eerste kop koffie in dagen. Geserveerd door de prettige stagiaire met Allo Allo accent.
Het leven kan soms eenvoudig mooi zijn.
Maar op het heetst van de dag werd het plotseling drukker om mij heen. Twee Franse meneren sleepten dozen af en aan. De halve camping ging op bankjes rond een tafel zitten. Ik was verzeild geraakt in een heuse wijnproeverij.
Iedereen kreeg een klein glaasje. Ook de jonge kinderen. En mannen met blote bruine buiken, gouden kettinkjes, pilotenbrillen en praatjes. Zelfs mij werd gevraagd of ik een glas wilde. Ik kon mijn tijd niet nuttiger gebruiken en nu ik er toch zat...
Ik knikte en zei op mijn beste Frans: ‘Wie.’
Een van de dozenslepers trok de eerste flessen open. Hij vertelde een kort verhaal waarvan ik geen woord verstond. Dat had absoluut te maken met mij gebrekkige kennis van de Franse taal, maar zeker ook met zijn tempo en dramatisch slecht articuleren. Gelukkig maakte hij al snel een rondje en schonk de glazen half vol. Deze wijnboer was niet zuinig.
Ik begreep dat we begonnen met Bergerac Rosé Sec en Demi Sec.
Prima. De Sec had mijn voorkeur.
Verderop draaide de wasmachine traag. Het wachten was op het rode lampje met het bijschrift ‘fin’. Ik had geen idee wanneer dat zou gaan branden. Dus nog maar een rondje meeproeven.
Droge en zoete witte wijn. De jeugd werd vooral enthousiast toen de Monbazillac tevoorschijn kwam. Kinderen van acht, negen jaar dronken vrolijk mee. Meisjes van dertien, veertien zaten als echte dametjes te testen. Ze spoorden hun vader aan om die mierzoete witte wijn te kopen en dropen vervolgens met zo’n fles onder de arm af. De Nederlandse Frank had er meer moeite mee. De combinatie van wijnproeverij en felle zon hakte er bij hem behoorlijk in. Hij was al licht aangeschoten en werd daar een tikkeltje lastig van.
In het washok loeide de bovenlader van een onbeduidend Frans merk. Even dacht ik dat het hele apparaat met mijn witte was naar buiten zou rammelen. Het centrifugeren was begonnen.
Na het absolute hoogepunt, de rode wijn, kochten alle Fransen een paar flesjes. De Nederlanders piepten er tussenuit. Die hadden toch mooi even een gratis proeverij meegepikt.
Even later zat ik weer helemaal alleen onder de oude boom. Vier flessen rijker, twaalf euro armer. Nu voelde ik ook lichtjes dat de alcohol zijn werk deed. Misschien kwam het wel daardoor dat de witte was niet eerder zo wit was.