De Meern. Voor het programma ‘Help mijn man kan niet dansen’ zou ik een geschikte kandidaat zijn. Het ontbreekt mij aan elke vorm van ritmegevoel. In mijn jonge jaren heb ik wel eens gepoogd indruk te maken op de dansvloer, maar zelfs de lelijkste meisjes in Limburg waagden hun tenen niet aan een potje slowen met mij.
Vandaag is alles anders. Ik heb eindelijk de ideale danspartner gevonden en bovendien kan ik niet op zijn tenen staan.
Het is zaterdagmorgen, half acht. De radio speelt. Ik sta midden in de woonkamer met mijn zoon op de rechter arm. Zijn benen aan weerszijden van mijn lijf. Eigenlijk zit hij een beetje op mijn buik. Onze wangen tegen elkaar. En vooral het armpje, dat hij om mij heen geslagen heeft, ontroerd me. Met zijn kleine handje kriebelt hij zachtjes in mijn nek.
We wiegen.
Een paar uur geleden stond ik nog in een Amsterdams café tussen mijn oud AT5 collega’s. De dames waarmee ik vijftien jaar geleden graag wilde dansen hebben tegenwoordig allemaal kinderen. Toen gingen de gesprekken over dromen, ambitie en idealen, nu over babygeluk, oppasproblemen, stress en de wens om op een rustiger manier invulling te geven aan het leven. De beloften van de jaren negentig worstelen nu met tijdgebrek en hoge verwachtingspatronen.
Ik zie mezelf in de spiegeling van het raam. Daar staat een kale, te dikke en ongeschoren man in nachttenue. Die eeuwige afgeknipte blauwe KLM joggingbroek en een wit T-shirt. Voor het gemak ga ik er maar even vanuit dat op dit tijdstip niemand hier naar binnen kijkt. Het moment is te mooi om te onderbreken.
Terug naar Schiller. De jaarlijkse AT5 reünie was niet zo druk bezocht als het vorig jaar. Laat staan dat we de unieke sfeer van weleer konden benaderen. Toch was het leuk om te horen waar iedereen druk mee is. Voor de meeste is het balanceren geblazen. De combinatie van onregelmatig werk -vaak op projectbasis- en een gezinsleven is niet eenvoudig. Denk aan die circusact met draaiende bordjes op wiebelende stokjes. En ondertussen druk proberen al die bordjes draaiende te houden. Ik ben dus niet de enige.
Tijdens zo’n simpel ochtenddansje vergeet ik alle zorgen. Art blijft heel ontspannen tegen me aan hangen. Met plezier denk ik nog even aan die goede oude tijd, maar ik geniet vooral met volle teugen van de onvoorwaardelijke liefde, hier op mijn arm. Dit is de best denkbare manier om rustig op gang te komen na een korte nacht.
We slowen op Metallica. Het zal stom toeval zijn, maar Notting Else Matters.
Vandaag is alles anders. Ik heb eindelijk de ideale danspartner gevonden en bovendien kan ik niet op zijn tenen staan.
Het is zaterdagmorgen, half acht. De radio speelt. Ik sta midden in de woonkamer met mijn zoon op de rechter arm. Zijn benen aan weerszijden van mijn lijf. Eigenlijk zit hij een beetje op mijn buik. Onze wangen tegen elkaar. En vooral het armpje, dat hij om mij heen geslagen heeft, ontroerd me. Met zijn kleine handje kriebelt hij zachtjes in mijn nek.
We wiegen.
Een paar uur geleden stond ik nog in een Amsterdams café tussen mijn oud AT5 collega’s. De dames waarmee ik vijftien jaar geleden graag wilde dansen hebben tegenwoordig allemaal kinderen. Toen gingen de gesprekken over dromen, ambitie en idealen, nu over babygeluk, oppasproblemen, stress en de wens om op een rustiger manier invulling te geven aan het leven. De beloften van de jaren negentig worstelen nu met tijdgebrek en hoge verwachtingspatronen.
Ik zie mezelf in de spiegeling van het raam. Daar staat een kale, te dikke en ongeschoren man in nachttenue. Die eeuwige afgeknipte blauwe KLM joggingbroek en een wit T-shirt. Voor het gemak ga ik er maar even vanuit dat op dit tijdstip niemand hier naar binnen kijkt. Het moment is te mooi om te onderbreken.
Terug naar Schiller. De jaarlijkse AT5 reünie was niet zo druk bezocht als het vorig jaar. Laat staan dat we de unieke sfeer van weleer konden benaderen. Toch was het leuk om te horen waar iedereen druk mee is. Voor de meeste is het balanceren geblazen. De combinatie van onregelmatig werk -vaak op projectbasis- en een gezinsleven is niet eenvoudig. Denk aan die circusact met draaiende bordjes op wiebelende stokjes. En ondertussen druk proberen al die bordjes draaiende te houden. Ik ben dus niet de enige.
Tijdens zo’n simpel ochtenddansje vergeet ik alle zorgen. Art blijft heel ontspannen tegen me aan hangen. Met plezier denk ik nog even aan die goede oude tijd, maar ik geniet vooral met volle teugen van de onvoorwaardelijke liefde, hier op mijn arm. Dit is de best denkbare manier om rustig op gang te komen na een korte nacht.
We slowen op Metallica. Het zal stom toeval zijn, maar Notting Else Matters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.