bril

De Meern. Het is een mooie dag. Opstaan wordt weer als vanouds, want eindelijk is hij terug. Martin Bril. Na maanden van afwezigheid stond zijn dagelijkse column vanmorgen weer in de Volkskrant. 
Wat heb ik hem gemist! En kennelijk ben ik niet de enige. NRC Next -je zou toch zeggen ‘de concurrent’- wijdt vandaag maar liefst drie pagina’s aan het fenomeen.
Bril schrijft stukjes over het leven. Het lijkt vaak kinderlijk eenvoudig, maar zijn observaties zijn scherp en herkenbaar voor hele volksstammen. Hij laat mij genieten van de kleine dingen in het leven. Altijd net even verder kijken. Naar mensen op straat, de natuur, ons dagelijks verkeer, de liefde, reizen, politiek, muziek, kunst of onze recente geschiedenis. 
Dankzij Bril weet ik dat alles een verhaal kan zijn. Een woord, een zin, een beweging of een ding. Als je het maar goed bekijkt en er net iets langer bij stil wil staan dan een ander. Simpele gebeurtenissen kunnen zo een groot avontuur worden. Mits je er de juiste woorden voor vindt. Bril kan dat als geen ander. Het is mijn held en een heerlijk voorbeeld. 
Ik droom van leven als Bril in de Volkskrant. Hoewel de man momenteel ziek is en wellicht niet te benijden, lijkt mij niks mooier dan met een vrije opdracht elke dag een stukje te mogen schrijven. Het enige waarvoor hij moet zorgen is dat hij genoeg avonturen beleeft om zijn inspiratie mee te voeden. 
Soms kom ik hem tegen in het land. Zoals een tijd geleden bij de presentatie van het regeer akkoord in Den Haag. Dan staat hij achter in het zaaltje met een pen en een vodje papier. Hij kijkt en krabbelt. Op dat moment wil ik al weten waar het de volgende dag over zal gaan. En hoewel ik er dan zelf met mijn neus bovenop heb gestaan en ik de meeste columns in de loop der jaren gelezen heb, verrassen zijn observaties altijd weer.

‘De zon schijnt verlegen en uit het westen komen wolken die niet goed weten wat de bedoeling is. Moeten ze blijven hangen, of hun weg vervolgen?’

Zo schreef Bril vanmorgen in de krant. Ik zie het voor me en droom al weg, nog voor ik gelezen heb wat hij eigenlijk wil vertellen. Liefst kruip ik elke ochtend na het lezen van zijn kroniekje achter mijn computer of trek ik er op uit om (n)iets te beleven. 
Martin Bril spoort mij aan om te schrijven. Niet dat het lukt om hem te imiteren, maar zijn stijl inspireert. Wanneer ik het even niet meer weet, pak ik een van zijn boekjes uit de kast. Na een kwartiertje badderen met zijn columns weet ik het meestal weer. Hij schrijft zonder oordeel en trekt maar zelden conclusies. Het is meestal vrolijk en zorgeloos. Soms met een knipoog. Hij stuurt je altijd met een goed gevoel de dag in.
Dus vanaf heden begint elke ochtend weer met vijf minuutjes Bril.