dood

De Meern. Over de doden niets dan goeds. Hoewel? Mij bereikte het bericht dat iemand is overleden waar ik een hartgrondige hekel aan had. Eerlijk gezegd is het al lang verjaard, maar dit is ergernis die diep zit.
Ik word niet snel boos en als ik het eenmaal ben komt het meestal wel weer goed, maar niet altijd. In sommige gevallen kan ik behoorlijk haatdragend zijn. Een slechte eigenschap, ik weet het, maar wie heeft helemaal geen vijanden?
Nu is de mijne dood.
De man zat mij en een groep goede vrienden in 1992 behoorlijk dwars. Ik heb hem zeker vijftien jaar niet gezien of gesproken, maar hij scoorde nog altijd hoog in mijn persoonlijke top 10 van onaardige figuren. Wat mij betreft kon hij dood vallen. Toch ben ik niet in feeststemming nu hij dat gedaan heeft.
Opeens voel ik aandrang om nog eens met hem van gedachten te wisselen over het kunstje dat hij heeft geflikt. Het uitpraten zal echter moeten wachten tot ik zelf in de hel kom.
Op internet lees ik een verhaal waarin de man (onterecht) wordt opgehemeld. Er wordt positief geschreven over de periode waarin hij zijn kapitale blunders maakte. De schrijver heeft waarschijnlijk geen idee. Of hij is totaal verkeerd geïnformeerd.
Het irriteert me wel. Ik heb de neiging om de hele geschiedenis nog eens uitvoerig op te rakelen. Maar ja; over de doden niets dan goeds.
Ehm... de man kon prima koffie zetten. Hard roken en behoorlijk goed rieken naar zweetlucht. Hij was ook heel goed in het stuk maken van jongensdromen. Met de lokale omroep is het na zijn bemoeienis nooit meer goed gekomen. En hij heeft er op deskundige wijze voor gezorgd dat mijn vertrouwen in de mensheid een stevige deuk heeft opgelopen.
Ach, het was ook maar een mens.